کلیندامایسین نوعی آنتیبیوتیک است که برای درمان عفونت‌های باکتریایی استفاده می‌شود. این دارو زمانی تجویز می‌شود که پنی‌سیلین گزینه مناسبی برای درمان نیست. ممکن است کلیندامایسین برای مواردی مانند عفونت‌های تنفسی خاص، عفونت ریه و مسمویت خونی تجویز شود، اما برای عفونت‌های ویروسی مثل آنفولانزا و سرماخوردگی قابل‌استفاده نیست. اگر شما هم در شرایطی هستید که باید از کلیندامایسین استفاده کنید، پیشنهاد می‌کنیم تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.
کلیندامایسین به شکل‌های مختلفی در بازار موجود است، از جمله:
نوع کلیندامایسین تجویزی به نوع عفونت بیمار بستگی دارد. تجویز کلیندامایسین موضعی برای درمان جوش و عفونت‌های باکتریایی واژن بسیار رایج است. همچنین پزشکان از این دارو برای درمان عفونت در افرادی با حساسیت به پنی‌سیلین استفاده می‌کنند. با توجه به نوع عفونت و مقدار مصرف کلیندامایسین، دارو می‌تواند باکتری را بکشد یا رشدش را متوقف کند. کلیندامایسین برای همه افراد مناسب نیست و احتمال دارد سبب طیفی از عوارض جانبی شود.
کلیندامایسین برای درمان انواعی از عفونت‌های باکتریایی تجویز می‌شود. این دارو در مواردی تجویز می‌شود که نمی‌توان از پنی‌سیلین استفاده کرد یا نوع باکتری عامل عفونت تشخیص داده شده است.
کپسول کلیندامایسین یا گرانول‌های حل‌شدنی آن برای موارد مختلفی تجویز می‌شوند، از جمله:
کلیندامایسین تزریقی برای عفونت‌های جدی است، از جمله:
گاهی برای عفونت‌های کودکان از محلول خوراکی کلیندامایسین استفاده می‌شود، از جمله:
متخصص پوست محلول، ژل یا لوسیون کلیندامایسین را برای درمان جوش تجویز می‌کند. همچنین ممکن است پزشک برای درمان عفونت واژنی شیاف درون‌واژنی یا لوسیون کلیندامایسین تجویز کند. افراد باردار می‌توانند در سه‌ماهه دوم و سوم از لوسیون استفاده کنند.
هر شیاف حاوی ۱۰۰ میلی‌گرم کلیندامایسین است. بیمار می‌تواند ۳ شب متوالی هر شب قبل از خواب یک شیاف استفاده کند.
معمولا پزشک برای مصرف روزانه در ناحیه درگیر کلینداژل ۱درصد تجویز می‌کند.
مقدار مصرف کلیندامایسین تزریقی بر حسب میلی‌گرم بر کیلوگرم و میلی‌گرم در روز در جدول زیر نوشته شده است:
| نوزادان (زیر ۱ سال)
| کودکان و نوجوانان (۱ تا ۱۶ سال) | بزرگ‌سالان (بالای ۱۶ سال) |
| روزانه ۱۵ تا ۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم در ۳ تا ۴ دوز مساوی
| روزی ۲۰ تا ۴۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم در ۳ تا ۴ دوز مساوی
| روزانه ۶۰۰ تا ۱۲۰۰ میلی‌گرم در ۲، ۳ یا ۴ دوز مساوی برای عفونت‌های شدید: روزانه ۱۲۰۰ تا ۲۷۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم در ۲، ۳ یا ۴ دوز مساوی برای عفونت‌های تهدیدکننده زندگی: روزانه بیشتر از ۴۸۰۰ میلی‌گرم
|
این دارو تنها برای افرادی با حساسیت به پنی‌سیلین یا مواردی که به نظر می‌رسد سایر آنتی‌بیوتیک‌ها مناسب نیستند، تجویز می‌شود. در این شرایط دارو خطر کولیت یا التهاب پوشش داخلی کولون را کاهش می‌دهد. در صورت امکان، پزشک از محل عفونت نمونه‌برداری می‌کند تا عامل عفونت را تشخیص دهد.
کلیندامایسین واژینال موضعی به درمان عفونت‌های باکتریایی در واژن کمک می‌کند. در این شرایط، بیمار ۳ تا ۷ شب متوالی قبل از خواب، مقدار ۱۰۰ میلی‌گرم کلیندامایسین را درون واژن می‌زند. کرم واژنی کلئوسین برای افراد بارداری که در سه‌ماهه دوم و سوم هستند ایمن است. افراد باردار به ۷ روز درمان نیاز دارند.
لوسیون، ژل و محلول کلیندامایسین برای درمان جوش تجویز می‌شوند. افراد روزی ۲ بار لایه‌ای نازک از کلئوسین‌تی ۱درصد یا محلول ۱درصد کلیندامایسین را به محل عفونت می‌زنند. همچنین با ظهور جوش می‌توان روزانه از کلینداژل ۱درصد استفاده کرد. کلیندامایسین موضعی ممکن است موجب اسهال شود و افراد دارای کولیت نباید از آن استفاده کنند.
اگر فردی عفونت شدید دارد و نمی‌تواند از سایر آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده کند، ممکن است در بیمارستان، کلیندامایسین تزریقی دریافت کند.
اسهال یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌هاست. گاهی اوقات، افراد با مصرف کلیندامایسین دچار اسهال شدید می‌شوند. کلیندامایسین می‌تواند ترکیب باکتریایی روده بزرگ را تغییر دهد و موجب رشد زیاد باکتری کلستردیوم شود. این باکتری با تولید سم موجب اسهال می‌شود که نوعی عفونت شدید و تهدیدکننده زندگی است. اگر فردی با مصرف کلیندامایسین دچار این بیماری شود، پزشک بلافاصله درمان با آنتیبیوتیک را قطع می‌کند. این بیماری می‌تواند هفته‌ها یا ماه‌ها بعد از قطع مصرف ایجاد شود.
ممکن است کلیندامایسین خوراکی یا تزریقی عوارض دیگری هم داشته باشد، از جمله:
افرادی که از لوسیون یا محلول کلیندامایسین برای جوش استفاده می‌کنند، ممکن است عوارض جانبی مربوط به پوست را گزارش دهند، از جمله:
شیاف یا کرم واژنی کلیندامایسین ممکن است سبب عوارض مختلفی شود، از جمله:
ممکن است با مصرف هر نوعی از کلیندامایسین، تداخل دارویی ایجاد شود. در گذشته، متخصصان بیهوشی نگران بودند که کلیندامایسین اثربخشی داروهای مسدودکننده عصبی عضلانی را به تأخیر بیندازد، اما امروزه به این نتیجه رسیده‌اند که ممکن است این دارو اثر داروهای مسدودکننده را تقویت کند.
آنزیم کبدی کلیندامایسین را در بدن تجزیه می‌کند. تحریک عملکرد این آنزیم موجب کاهش میزان کلیندامایسین می‌شود و مهار آنزیم موجب افزایش کلیندامایسین در بدن می‌شود. داروهای خاص در عملکرد آنزیم کبدی نقش دارند. زمانی که محرک‌های آنزیم همراه با کلیندامایسین مصرف شوند، پزشک باید عملکرد آنتیبیوتیک در بدن را بررسی کند. از طرف دیگر اگر مهارکننده آنزیم همراه با کلیندامایسین مصرف شود، افزایش آنتیبیوتیک می‌تواند عوارض جانبی به همراه داشته باشد و پزشک باید آن را زیر نظر داشته باشد.
کلیندامایسین و لینکومایسین تنها اعضای خانواده لینکوزامیدند. لینکومایسین تنها به‌صورت محلول تزریقی موجود است و برای عفونت‌های جدی تجویز می‌شود. با توجه به عفونت، سابقه حساسیت بیمار و عوارض جانبی دارو، پزشک می‌تواند از آنتی‌بیوتیک‌های جایگزین استفاده کند.
شما چقدر با کلیندامایسین و موارد مصرف آن آشنایی دارید؟ برای چه مشکلی از این دارو استفاده کرده‌اید؟ در صورت تمایل، می‌توانید تجربه و نظرتان را در قسمت ارسال دیدگاه برایمان بنویسید و این مطلب را از طریق شبکه‌های اجتماعی با دوستانتان به اشتراک بگذارید.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها