بازی پرسپولیس و النصر در حالی برگزار شد که وضعیت بد ورزشگاه آزادی و مخصوصا کیفیت بسیار پایین چمن، بازتاب‌های بین‌المللی بدی داشت.
همشهری‌آنلاین: تصور نمی‌شد در جریان میزبانی تیم پرسپولیس از النصر در لیگ قهرمانان آسیا چیزی مهم‌تر از نخستین سفر کریستیانو رونالدو به تهران باشد، اما کیفیت افتضاح چمن آزادی، تمرکزها را از روی کریس برداشت و زاویه دید را عوض کرد. حالا دیگر تقریبا همه هیجانات حضور رونالدو در ایران را فراموش کرده‌اند و بیشتر افراد از چمنی صحبت می‌کنند که بازی ۲تیم روی آن برگزار و به آبروریزی بزرگ در فوتبال ایران تعبیر شد. سه‌شنبه‌شب، زمین چمن آزادی کیفیت میزبانی از یک بازی در سطح لیگ قهرمانان آسیا را نداشت؛ ورزشگاهی که با بی‌توجهی محض به روز اسفباری افتاده و قرار است با همین وضعیت ناخوشایند، میزبان نیمار و تیمش الهلال هم باشد. نه آزادی شرایط ایده‌آلی دارد، نه تصمیم‌های خوبی در فوتبال ایران گرفته می‌شود و نه امید زیادی به بهبود کیفیت این چمن در ماه‌های پیش‌رو وجود دارد. استادیوم آزادی به یک ورزشگاه نیمه‌جان تبدیل شده است که نفس‌های آخرش را می‌کشد.
این اواخر همه حرف و حدیث‌ها در مورد استادیوم آزادی، به وضعیت سکوها و ورود تماشاگران مربوط می‌شد و تصاویری که از این استادیوم نیز منتشر می‌شد، کار ترمیم سکوها را نشان می‌داد اما غفلت بزرگ در مورد کیفیت چمن اتفاق افتاده بود. النصری‌ها بعد از استقبال خوبی که در ایران با آن روبه‌رو شدند، ترجیح دادند کمتر در مورد چمن اظهارنظر کنند اما چند مهره پرسپولیس، به وضوح از آنها شنیده بودند که به وضعیت چمن اعتراض داشتند و گفته بودند این زمین و چمنش امکان برگزاری یک مسابقه فوتبال را ندارد. آنها حرف بی‌ربطی نزده بودند، همه کسانی که بازی را از تلویزیون یا از استادیوم دیدند، بدی وضعیت چمن را تأیید می‌کنند؛ مسئله‌ای که در نهایت به خود پرسپولیس هم لطمه بزرگی زد. حالا سؤال مهم این است که این زمین چطور می‌تواند میزبان ۵بازی آسیایی دیگر باشد؟ البته حداقل ۵بازی، چراکه ممکن است تیم‌های ایرانی به مرحله بعدی لیگ قهرمانان هم صعود کنند.
روزهای گذشته بیش از هر چیزی نحوه استقبال هواداران از رونالدو پررنگ شد و عده‌ای به مدل استقبال ایرادهایی داشتند اما در مدل ابراز علاقه هواداران به یک ستاره چیزی برای خجالت‌کشیدن وجود نداشت. شاید معاون وزیر ورزش ترجیح می‌دهد به جای چمن آزادی، بحث را به نقطه دیگری بکشاند اما حقیقت آن است که حتی در شهری مثل مادرید، ورود ستاره‌ای مثل رونالدو بارها هتل‌ها و خیابان‌ها را به هم ریخته است. اگر قرار است از چیزی خجالت بکشیم، باید از کیفیت فاجعه‌بار زمین آزادی شرمسار باشیم. مگر این زمین در اختیار شرکت توسعه و تجهیز نیست؟ مگر این شرکت به وزارت ورزش تعلق ندارد؟ پس بهتر است به جای انتقاد از تمایل مردم به دیدن رونالدو، کمی هم به فکر این اعتبار و آبروی از دست رفته باشید. آزادی برای مدت‌ها به حال خودش رها شده و متولیانش هم فقط وقت گرفتن اجاره از سرخابی‌ها، این ورزشگاه را شناخته‌اند. پروسه ترمیم آزادی باید خیلی زودتر از اینها شروع می‌شد. آسفالت‌کردن مسیر اطراف ورزشگاه تا سالن کنفرانس، چیزی را در مورد این استادیوم عوض نمی‌کند.
مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال پایین‌بودن کیفیت چمن آزادی را تأیید کرده است اما معلوم نیست در چنین شرایطی، چرا نساجی هم باید دیدارهایش را در این ورزشگاه برگزار کند؟ آیا بهتر نبود این تیم مثلا در سیرجان به مصاف رقبای آسیایی برود؟ آیا زمین فولاد آره‌نا در اهواز برای برگزاری یک بازی آسیایی ایده‌آل‌تر نبود؟ رونالدو را روی همین چمن به زمین فرستادیم و موجب تمسخر فوتبال ایران شدیم، چرا همین کار را باید با نیمار و ستاره‌های الهلال هم انجام بدهیم؟ کدام عقل سلیمی تصمیم می‌گیرد که نساجی را نیز با دردسرهایی مشابه پرسپولیس روبه‌رو کند؟ جالب اینکه در اصفهان نیز وضعیت چمن نقش‌جهان اصلا خوب نیست. یعنی هر دو استادیوم میزبان تیم‌های ایرانی در آسیا، وضعیت تلخی دارند.
عمر مفید چمن آزادی تمام‌شده است و مدیران وزارت ورزش هم با وجود اطلاع از این موضوع، کاری برای این استادیوم نکرده‌اند. هر وقت هم که صحبت از بازسازی آزادی شده، فقط ظاهر ورزشگاه کمی تغییر کرده اما این ظاهر دیگر اصلا مهم نیست؛ چراکه کیفیت هر استادیوم را با چمنش می‌سنجند. بی‌توجهی و غفلت در مورد آزادی، چمن ورزشگاه را به روزی انداخته است که دیگر برای برگزاری دیدارهای فوتبال مناسب به‌نظر نمی‌رسد.
چمن استادیوم آزادی، ۲مصدوم روی دست پرسپولیس گذاشت. مهدی ترابی در همان دقیقه‌های ابتدایی بدون آنکه با کسی برخورد کند، آسیب دید و وحید امیری نیز در لحظات آخر، پرسپولیس را ۹نفره کرد. هر دو بازیکن، مهره‌های ثابت فهرست‌های امیر قلعه‌نویی هستند. اگر چمن آزادی این دو نفر را از تیم ملی بگیرد، چه‌کسی پاسخگو خواهد بود؟ در ماه‌های منتهی به جام‌ملت‌ها، پرسپولیس و استقلال باید روی همین زمین به میدان بروند. این اواخر ما حتی طارمی و جهانبخش را روی همین چمن به میدان فرستاده‌ایم. خدا می‌داند این چمن، چند قربانی دیگر خواهد گرفت و چه ضربه‌های بزرگی به تیم ملی ایران خواهد زد.
تنها راهی که برای بازسازی چمن آزادی به ذهن مدیران فوتبال ایران می‌رسد، تعطیل‌کردن لیگ برتر است. چرا زمانی که بین ۲لیگ بیش از ۲ماه تعطیلی داشتیم، این اتفاق رخ نداد؟ از آن مهم‌تر، چرا در شهری به وسعت تهران با ۴تیم لیگ برتری، یک آلترناتیو برای استادیوم آزادی وجود ندارد که پروسه بازسازی ورزشگاه سرعت بگیرد؟ این مسئله شاید خودش مایه خجالت باشد.
می‌گویند بازسازی چمن آزادی ۴ماه زمان می‌خواهد اما نباید به این حرف اعتماد کرد. تجربه‌های قبلی ثابت می‌کند که بازسازی این ورزشگاه به شکل کامل، بیش از یک سال و شاید حتی چند سال زمان نیاز دارد. وی‌ای‌آر که با کمک ای‌اف‌سی به این استادیوم آمد و کاش کنفدراسیون فوتبال آسیا رول چمن را نیز به تهران می‌آورد تا شاید لیگ قهرمانان در ایران، چنین کیفیت پایینی نداشته باشد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها