آقای برانکو؛ هرگز فراموش نخواهی شد!

برانکو ایوانکوویچ رسما از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

کانال تلگرامی تک به تک: برانکو ایوانکوویچ رسما از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. بی‌گمان مرد کروات هم مثل هر مربی دیگری در کارش فراز و فرودهای زیادی داشت؛ نقاط تیره و روشنی که کارنامه پنجاه ساله‌اش در ورزش را ساخت. برای فوتبال ایران اما، اسم برانکو تا ابد در زمره نام‌های نیک و قابل احترام باقی خواهد ماند. او هدایت تیم ملی را بعد از شکست پروژه جذاب میروسلاو بلاژوویچ بر عهده گرفت و صعود به جام‌جهانی آلمان را رقم زد. ایوانکوویچ حتی می‌توانست طلسم قهرمانی ایران در آسیا را بشکند، اما در کمال بدشانسی نیمه‌نهایی جام ملت‌ها را به اخراج ستار زارع و بی‌رحمی ضربات پنالتی باخت.

شاه‌بیت داستان برانکو اما، حضور درخشانش در پرسپولیس بود؛ آنچه مرد کروات آن را بهترین تجربه عمر فوتبالی‌اش خوانده است. دم مسیحایی برانکو، به ده سال رکود و رخوت پرسپولیس پایان داد و زیباترین ققنوس را از زیر خاکستر سرخ بیرون کشید. او بر خاک خرابه‌ای که تحویل گرفته بود، کاخی شکوهمند ساخت که زیبایی آن هرگز از ذهن هواداران پاک نخواهد شد. تصویر برانکو تا ابد با آن پالتوی بلند نخودی در حافظه پرسپولیسی‌ها ماندگار خواهد بود؛ با قلب گرم و صورت یخی، با فریاد ناباورانه‌اش در نشست خبری، بعد از اولین قعرنشینی تاریخ پرسپولیس: «اما ما قهرمان خواهیم شد.» در فوتبالی که رامین رضاییان سی‌وشش ساله را هم روی سرشان حلوا حلوا می‌کنند، برانکو نسخه ده سال جوان‌تر او را به سود پرستیژ باشگاه خط زد. او جلوی چشم خبرنگاران کاغذی را از وسط دو نیم کرد و گفت: «تمام شد. هر وقت توانستید این کاغذ را به شکل اولش در بیاورید، رابطه من و رامین هم مثل قبل خواهد شد.»

داستان برانکو اما ناتمام باقی خواهد ماند، بدون یاد کردن از افسانه صعود به فینال آسیا با فقط سیزده بازیکن. در سرزمین بهانه‌ها، او دو پنجره بسته را تاب آورد و بیش از شصت بازی را با سربازان خسته‌اش پشت سر گذاشت. وقتی جام قهرمانی آسیا پشت میلی‌مترها جا ماند، همه فکر کردند کار پرسپولیس تمام است و این تن زخمی از خاک برنخواهد خاست. برانکو اما دوباره تیمش را به دندان کشید و بی‌تفاوت به همه طعن و کنایه‌ها و آن حضور مبتذل پرچم ژاپن، در پایان همان فصل دبل کرد. بدرود مرد دانا؛ تو بخشی از کتاب فوتبال این مملکت باقی خواهی ماند.