زمانی که ادرار کردن مشکل می شود

ادرار کردن معمولا کاری نیست که نیاز به فکر کردن داشته باشید، اما گاهی این کار به ظاهر ساده مشکل می‌شود.

فرارو: ادرار کردن معمولا کاری نیست که نیاز به فکر کردن داشته باشید، اما گاهی این کار به ظاهر ساده مشکل می‌شود.

اگر مثانه ما و عضلات اطراف آن به خوبی کار کنند، ادرار کردن به راحتی انجام می‌شود و مجبور نیستید بر آن متمرکز شوید. اما حتی اگر کاملا سالم باشید، ادرار کردن بسیار پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌کنید.

ابتدا باید ادرار تولید شود که بسته به میزان مایعات مصرفی شما و کار کرد کلیه شما دارد، سپس باید عضلات کف لگن و اسفنکترها (دریچه‌های عضلانی مجاری اداری) شل شوند و بالاخره باید مثانه منقبض شود تا ادرار را به خارج براند.

هماهنگی پیچیده میان این مراحل به ارتباط درست بین عضلات، اعصاب و مغز نیاز دارد. از جمله دلایل شایع اشکل در ادرار کردن در یک افراد سالم به خصوص در زنان شل نشدن کافی عضلات کف لگن است.

اگر به طور گاهگاهی در موقعیت‌های پراسترس مثلا دادن یک نمونه ادرار در مطب دکتر دچار اشکال در ادرار کردن می‌شوید، نباید نگران باشید.

اما اگر به طور مرتب و برای مدت‌های طولانی ادرارتان را نگه می‌دارید، به این ترتیب مثانه‌تان عادت ممکن است به این شیوه نادرست عمل کند و در درازمدت مشکل ادرار کردن ایجاد می‌شود. نگهداشتن ادرار به طور موردی مثلا در یک جلسه طولانی‌مدت مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما این کار را تکرار کنید و هنگامی مثانه‌تان به شما می‌گوید زمان ادرار کردن فرا رسیده است، به آن توجهی نکنید و ادرارتان را نگهدارید، ممکن است کارکرد عضلات کف لگن‌تان که به ادرار کردن کمک می‌کنند، دچار اشکال شود. اگر نتوانید عضلات کف لگن‌تان را شل کنید، نمی‌توانید به راحتی ادرار کنید.

یبوست هم می‌تواند مشکل‌آفرین باشد: هنگامی که راست‌روده با مدفوع پر شده باشد، به صورت مانعی در برابر مثانه در می‌آید، مانع از خالی شدن مثانه به طور طبیعی می‌شود. در این وضعیت احساس ادرار کردن به وجود می‌آید اما نمی‌توانید مانند حالت طبیعی مثانه‌تان را خالی کنید.

همچنین عارضه‌ای به نام «پارورزیس» (paruresis) یا «مثانه خجالتی» وجود دارد که به معنای مشکل پیدا کردن فرد در ادرار کردن در هنگامی است که دیگران در نزدیکی‌اش هستند، مثلا در توالت‌های عمومی. این عارضه در واقع یک «فوبی اجتماعی» است. افراد مبتلا به این عارضه سعی می‌کنند تا جایی که ممکن است در خانه ادرار کنند، میزان مصرف مایعاتشان را محدود می‌کنند و حتی تلاش می‌کنند از موقعیت‌های اجتماعی اجتناب کنند.