از آن جایی که روان شناس و روانپزشک در زمینه ی بهبود حال بیمار با یکدیگر همکاری دارند، تعریف شغل و وظیفه ی آن ها با هم همپوشانی دارد.
با این حال، چند تفاوت اساسی بین کار روان شناس و روانپزشک وجود دارد که مهم ترین آن ها ذات روش درمان در این دو حرفه است. در ادامه تفاوت میان این دو تخصص را یاد می گیرید.
سه تفاوت اصلی بین روان شناس و روانپزشک عبارت است از:
افراد زیادی روان شناس را با روانپزشک اشتباه می گیرند.
همچنین بخوانید: یک مرکز مشاوره روانشناسی خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟
هم روانپزشک و هم روان شناس از نحوه ی عملکرد مغز، عواطف، احساسات و تفکر ما آگاهند و هردو می توانند با روش های درمان روان شناختی (صحبت درمانی) بیماری روحی را معالجه کنند.
با این حال، روانپزشک در دانشکده ی پزشکی تحصیل می کند و قبل از آموزش تخصصی سلامت روان، مدرک پزشکی می گیرد. روانپزشک ارتباط میان اختلالات ذهن و جسم را درک می کند چون پزشک است. همچنین می تواند دارو تجویز کند.
اگر بخواهیم بیشتر وارد جزئیات شویم، باید بگوییم تفاوت اصلی میان این دو حیطه در موارد زیر نهفته است:
از آن جایی که روانپزشک در زمینه ی پزشکی آموزش دیده است، می تواند دارو تجویز کند و زمان زیادی از دوره ی درمان را صرف کنترل و تنظیم داروی بیمار می کند. روان شناس بیشتر روی روان درمانی و معالجه ی مشکلات عاطفی و روانی بیمارانی تمرکز می کند که از اختلال رفتاری رنج می برند. همچنین صلاحیت اجرای آزمایش روان شناختی را دارد که در ارزیابی وضعیت روانی بیمار و تعیین موثرترین دوره-ی درمان بسیار حیاتی است.
حرفه ی روان شناسی و روانپزشکی از نظر تحصیلات هم بسیار با هم فرق دارد. روانپزشک وارد دانشکده ی پزشکی می شود و در رشته ی پزشکی عمومی آموزش می بیند. پس از دریافت دکترای پزشکی، چهار سال دوره ی رزیدنسی روانپزشکی را پشت سر می گذارد. تجربه ی روانپزشک عموما شامل کار با بیماران مختلف، اعم از کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال رفتاری تا بزرگسالانی که از بیماری حاد روانی رنج می برند، در واحد روانپزشکی بیمارستان می شود.
روان شناس باید مدرک PhD یا دکترای روانپزشکی را دریافت کند که ممکن است از 4 تا 6 سال طول بکشد. او طی این دوره واحدهایی نظیر رشد شخصیتی، تاریخچه ی مشکلات روان شناختی و روش تحقیق این رشته را مطالعه می کند. روان شناس به منظور آمادگی برای شروع کار در این حرفه، آموزش-های دشوار تشخیص اختلالات روانی و عاطفی در شرایط مختلف را طی دوره ی کارشناسی پشت سر می-گذارد.
پس از دوره ی کارشناسی، دانشجوی روان شناسی موظف است بین 1 تا 2 سال دوره ی کارورزی را کامل کند. کارآموزی فرد را در معرض موارد زیر قرار می دهد:
بیمار پس از ملاقات با پزشک عمومی برای دریافت ارجاع، باید در زمینه ی الگوهای رفتاری به طور منظم با روان شناس در ارتباط باشد. ممکن است روان شناس بیمار را نزد روانپزشک بفرستد تا برای او دارو تجویز کند. روان شناس و روانپزشک برای درمان علائم بیمار، چه از نظر رفتاری و چه از نظر بالینی، دوشادوش یکدیگر کار می کنند. هردو رشته ی روانپزشکی و روان شناسی برای تحقیق و توسعه ی روش درمان به منظور بهبود سلامت عاطفی و روانی ضروری است. اگر تفاوت های این دو حیطه را کنار بگذاریم، روان شناس و روانپزشک یک هدف مشترک دارند: کمک به انسان ها برای داشتن حس بهتر.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها