آشفته گی پانزدهمین تجربه‌ی کارگردانی فریدون جیرانی، فیلنامه نویس، کارگردان، تهیه کننده و مجری نام آشنای سینمای ایران است. جیرانی پیش از این با ساخت فیلم هایی، چون «من مادر هستم»، «قصه‌ی پریا»، «پارک وی»، «شام آخر»، «قرمز»، «آب و آتش» و... خود را به عنوان فیلم سازی مطرح و محبوب معرفی کرده است.
پارس لاین فیلم سینمایی آشفته گی به نویسندگی و کارگردانی و تهیه کنندگی فریدون جیرانی، محصول سال ۱۳۹۷، وارد شبکه‌ی نمایش خانگی شد.
آشفته گی پانزدهمین تجربه‌ی کارگردانی فریدون جیرانی، فیلنامه نویس، کارگردان، تهیه کننده و مجری نام آشنای سینمای ایران است. جیرانی پیش از این با ساخت فیلم هایی، چون «من مادر هستم»، «قصه‌ی پریا»، «پارک وی»، «شام آخر»، «قرمز»، «آب و آتش» و... خود را به عنوان فیلم سازی مطرح و محبوب معرفی کرده است.
این فیلم برای اولین بار در سی و هفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر به نمایش در آمد و تنها در رشته‌ی بهترین فیلمبرداری نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد و این جایزه را نیز کسب نکرد. مسعود سلامی که در فیلم قبلی جیرانی، خفه گی، هم در کنار او بود فیلمبرداری این فیلم را بر عهده داشته است.
آشفته گی در پاییز ۹۸ به اکران عمومی در آمد و با فروش نامطلوب حدود ۶۰۰ میلیون تومانی به کار خود پایان داد.
بهرام رادان، مهناز افشار، مهران احمدی، نازنین صلح جو و نسیم ادبی در این فیلم به ایفای نقش می‌پردازند و کارن همایونفر ساخت موسیقی متن آن را به عهده داشته است.
آشفته گی به لحاظ فرمی تجربه‌ای در ادامه‌ی فیلم قبلی فریدون جیرانی، خفه گی، به حساب می‌آید. تجربه‌ای که هم به لحاظ استقبال مخاطب و هم به لحاظ اقبال منتقدان از خفه گی ضعیف‌تر عمل کرد.
آشفتگی داستان دو برادر دوقلو با نام‌های بردیا و باربد (با بازی بهرام رادان) است که یکی توسط دیگری کشته می‌شود و برادر زنده مانده خود را به جای دیگری جا می‌زند و زندگی او را از آن خود می‌کند. بردیای دروغین، اما به محض در آمدن به لباس برادرش با زندگی آشفته‌ی او و روابط و نقشه‌های نیمه کاره‌ی او مواجه می‌شود. در می‌یابد که با منشی اش رابطه دارد و همسرش را به کمک او به قتل رسانده است.
دریا مشرقی (با بازی مهناز افشار)، در نقش اغواگر این فیلم نوآر، منشی شرکت بردیا زورق است که در نهایت هم به همسر قبلی اش، ارژنگ (با بازی مهران احمدی) و هم به عاشقش، بردیا، خیانت می‌کند و با دزدی از بردیا از زندگی هر دو مرد خارج می‌شود.
آشفته گی فیلمی نوآر است با قصه و درون مایه‌ای نه چندان مطلوب برای ساخت چنین ژانری. ماجرای زنی که در پی تغییر طبقه‌ی اجتماعی اش مردی متمول را فریب می‌دهد و در نهایت از دسترس او خارج می‌شود ماجرایی تکراری است که در سینمای رئالیستی و اجتماعی ما به کرات دیده شده است.
اما جیرانی این داستان را با لحنی دیگر گون و با بیانی خاص روایت می‌کند. البته خاص در چهار چوب سینمای ایران با درام‌ها و ملودرام‌های اجتماعی ریز و درشتش و یا کمدی‌های پرفروش و کم فروشش. جیرانی در سینمای ایران که اساسا گویی دو ژانر بیشتر ندارد سعی می‌کند فیلم ژانر بسازد.
او این تجربه را پیشتر با خفه گی آغاز کرد و با بازخورد مثبتی هم روبرو شد. اما در آشفته گی او دیگر نتوانست آن حمایت‌ها و تمجید‌های منتقدان را کسب کند. استقبالی هم که مخاطبان از خفه گی داشتند بیشتر شخص شد که رابطه‌ی مستقیمی با حضور نوید محمدزاده در آن فیلم داشت. مخاطبان سینمای ایران به اندازه‌ی کافی بازی‌های خوب و بد و متوسط از بهرام رادان و مهناز افشار دیده اند و چهره‌ی آن‌ها روی بیلبورد دیگر تماشاگران زیادی را به سینما نمی‌کشاند.
همانطور که پیشتر گفته شد قصه‌ی آشفته گی شاید درون مایه‌ی مناسبی برای فرم این فیلم نباشد و اکثر منتقدان هم به آن اشاره کرده اند، اما تماشای آشفته گی از دو جهت خالی از لطف نیست.
یکی تفاوت این فیلم به لحاظ بصری با سایر تولیدات هم رده‌ی خودش در سینمای ایران است. دیدن قاب‌های کج و دوربین ثابت و نور پردازی پر کنتراست این فیلم همچنین ریتم کند و موسیقی‌ای که الزاما تشدید کننده‌ی حس کنش صحنه نیست برای مخاطب عام سینمای ایران، اگر وقت کند و دست به ریسک بزند و به جای انتخاب کمدی‌های رنگارنگ سینما و یا سینمای اجتماعی پا به سالن اکران آشفته گی بگذارد و یا در این دوره و هم زمان با ورود این فیلم به شبکه‌ی نمایش خانگی برای مخاطبانی که پای سریال‌های ملودرام این شبکه و یا تلوزیون نشسته اند و از حجم این همه تکرار خسته اند، تجربه‌ی تازه‌ای است و این فیلم با ژانری که در سینمای جهان دیرپاست و شاید در رعایت تمام مختصات آن هم به خوبی عمل نمی‌کند، می‌تواند در سینمای ایران هوایی تازه باشد.
البته که از جانب مخاطبان جدی و پی گیر و حرفه‌ای سینما که با بهترین نمونه‌های ژانر‌های مختلف سینمایی از جمله نوآری که جیرانی در پی آن است، آشنا هستند دیدن آشفته گی می‌تواند با ایرادات فراوان روبرو شود و توقعات آن‌ها را برآورده نکند.
لطف دیگر دیدن آشفته گی تماشای آخرین کار کارگردانی است که در آخرین سال‌های دهه‌ی هفتم زندگی اش و با خیل تجربه‌ها و موفقیت‌های مختلفش هنوز هم به دنبال به چالش کشیدن خودش و رسیدن به یک تجربه‌ی سینمایی متفاوت است. جیرانی به جای پا گذاشتن در مسیری کم خطر و ساختن فیلم‌های اجتماعی‌ای که بیشتر ظرفیت سینمای ایران را اشغال کرده اند سعی می‌کند تصویری متفاوت ارائه کند و خودش را در معرض انتقادات تند و تیز بینندگانش قرار می‌دهد.
به هر روی تماشای آشفته گی، فیلمی که در دل سینمای روتین و معمول ایران، اما با نگاهی متفاوت ساخته شده است می‌تواند در این روز‌ها و در میان تولیدات شبکه‌ی نمایش خانگی تجربه‌ی دلپذیری باشد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها