خبرگزاری سی ان ان بررسی کرد؛ چرا یک «زن» پیروز کاخ سفید نمی‌شود؟؛ با کنار کشیدن الیزابت وارن و امی کلوبوچار، دو نامزد زن حزب دموکرات از کارزار‌های انتخاباتی ریاست جمهوری ۲۰۲۰ آمریکا، عملاً این کشور باید چهار سال دیگر صبر کند تا شاهد نخستین رئیس جمهور احتمالی زن، در تاریخ خود باشد.
پارس لاین روز سشنبه بزرگ در آمریکا گذشت و حزب دموکرات هنوز با قاطعیت نتواست نامزد نهایی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۰ آمریکا انتخاب کند. با این همه برخی از نمایندگان این حزب، این کارزار را به نفع جو بایدن ترک کردند تا شاید بتوانند رای دهندگان را به انتخاب این گزینه ترغیب کنند. اما در بحبوحه این انصراف ها، اتفاق قابل توجهی رخداد که توجه رسانه‌های آمریکایی و بسیاری از ناظران را به خود جلب کرد و آن کنار کشیدن دو نامزد زن دموکرات یعنی «الیزابت وارن» و «امی کلوبوچار»، از عرصه این کارزارها بود.
به باور بسیاری از ناظران، وارن و کلوبوچار بالاترین شانس را در میان نامزد‌های زن برای کسب مقام ریاست جمهوری آمریکا داشتند و با کنار کشیدن آن‌ها عملاً ایالات متحده تا چهار سال دیگر باید منتظر بماند تا شاید شاهد اولین رئیس جمهور زن در تاریخ این کشور باشد. خبرگزاری سی ان ان آمریکا، طی مقاله‌ای به بررسی چرایی تکرار این ناکامی در فرهنگ سیاسی جامعه آمریکا پرداخته است.
روز پنجشنبه (۵ مارس)، الیزابت وارن، سناتور ایالت ماساچوست، پس از عملکرد ناامیدکننده در انتخابات اولیه حزب دموکرات، پایان تلاش خود برای رسیدن به ریاست جمهوری ایالات متحده را اعلام کرد. با این وصف، در حال حاضر فقط یک زن برای کسب بالاترین مقام سیاسی آمریکا باقی مانده است - زنی که با هر معیار رای گیری عملا هیچ شانسی برای پیروزی ندارد.
در سال ۲۰۰۷، هنگامی که «هیلاری رودهام کلینتون» برای اولین بار اعلام کرد که «من در انتخابات ریاست جمهوری هستم و باید پیروز شوم»، او به همه کسانی که رویای برابری سیاسی را در سر می‌پرورانند، این امید را داد که «این که زن به زودی می‌تواند رئیس جمهور ایالات متحده شود». این نامزدی هیلاری کلینتون اگر چه در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ نتیجه‌ای برای او در پی نداشت، اما زنان زیادی را در ایالات متحده وسوسه کرد تا برای کسب مناصب بالای سیاسی تلاش کنند.
یکی از پیامد‌های این حرکت، حضور شش زن از حزب دموکرات در کارزار‌های انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ ایالات متحده است. به نظر می‌رسد حتی اگر از «ماریانا ویلیامسون» و «تولسی گابارد» نماینده هاوایی، به دلایل مختلف، بگذریم، باز هنوز چهار نفر دیگر حضور دارند که شانس پیروزی در انتخابات را دارند: الیزابت وارن سناتور مینسوتا، «امی کلوبوچار» سناتور نیویورک، «کیرستن گیلیبرند» و «کمالا هریس» سناتور‌های کالیفرنیا. با چنین تعددی، این شانس که یک زن در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۰ پیروز شود، بسیار بالا بود، اما چه شد؟
چه اتفاقی رخ داد؟
شکی نیست که مباحث مربوط به جنسیت در رساندن آمریکایی‌ها به این نقطه نقش داشته است. اما تأثیرات اجتماعی مشکلات بدجنسی هستند: آن‌ها بیماری‌هایی هستند که تشخیص آن‌ها سخت است و حتی درمان آن‌ها نیز سخت تر.
در واقع اغلب و شاید همیشه، نامزد‌های زن انتخابات ریاست جمهوری، از معیار بالاتری برخوردار بودند و حتی محبوب‌تر به نظر می‌رسیدند. اما در حقیقت، برای زنان، این ویژگی‌ها برای جنگ با یکدیگر بود. برای مثال یکی از این نمایندگان محبوب، یعنی گیلیبرند، با پوشیدن لباسی برخلاف آن که بسیاری از کاندیدا‌های زن از آن استفاده می‌کنند، تصمیم گرفت تا یک رویکرد نرم را اتخاذ کند. با این وجود، در این مبارزات انتخاباتی او بیشتر متوجه حمله به رقیبان زن خود بود تا دیگر حریفان؛ و یا کمالا هریس، آیا جسارتش، مانند وقتی که با معاون رئیس جمهور پیشین، جو بایدن روبرو شد، او را غیرقابل تصور نشان داد؟ چرا او، مانند گیلیبرند، در جلب حمایت طرفداران ناموفق بود؟ چه چیزی فراتر از مشکلات کمپین‌های انتخاباتی برای او رخ داد و کدام نیرو‌های غیب در سر راه او قرار گرفتند؟ هریس یک کاندیدای ساده سیاه پوست نبود چرا که باراک اوباما، رئیس جمهور سابق آمریکا این دنباله را فرو ریخته بود. اما او یک زن سیاه پوست بود!
با ادامه کارزارها، وارن و کلوبوچار بیش از اغلب کاندیدا‌های مرد، خود را قدرتمند و مهیای ریاست جمهوری کردند. به همین دلیل نیویورک تایمز به تمجید و تایید هر دوی آن‌ها پرداخت. اما در آن زمان وارن در نظرسنجی‌ها افت کرده بود و برخی در توانایی‌ها و قدرت وی برای به دست آوردن مقام ریاست جمهوری از چنگ دونالد ترامپ شک و تردید کردند. در نوادا، وارن در واکنش به وضعیت بدون برنده‌ای که او به عنوان یک سیاستمدار زن با آن روبرو بود، گفت: «اگر از این وضعیت شکایت کنید، می‌گویند ناله می‌کنی و اگر از این موضوع شکایت نکنید، بقیه زنان فکر می‌کنند که بر روی کدام سیاره زندگی می‌کنم؟ بنابراین، شما بین این دو موقعیت گرفتار می‌شوید.»
کلوبوچار نیز در این وضعیت تأکید می‌کند که او بر اساس شایستگی‌های خود عمل خواهد کرد، نه جنسیتش با این همه او افتخار می‌کند که اولین رئیس جمهور زن باشد. همچنین کلوبوچار در طی یک مناظره، با اشاره به همجنسگرایی پیت بوتجیج، اعلام کرد که هیچ شهردار زن یک شهر کوچک نمی‌تواند در این کارزار حضور داشته باشد.
آیا این‌ها ناله است؟ سؤالاتی از این دست، حتی اگر در یک زمینه به ظاهر خنثی گفته شود، بالقوه سمی هستند. زنان باید بطور مضاعف کار کنند که نه تنها سخت گیر نباشند بلکه این کار را به روشی انجام دهند که بسیار جذاب باشد. محبوبیت ممکن است به همین دلیل ساده باشد که وارن در یک ویدئوی اینستاگرام خود، یک شیشه مشروب را وقتی که مشغول صحبت در آشپزخانه اش بود، از یخچال بیرون بکشد!
زنان تقریباً یک چهارم نمایندگان کنگره یازدهم را تشکیل می‌دهند که یک رکورد محسوب می‌شود (اگرچه زنان در هر دو مجلس عمدتا از حزب دموکرات هستند). با توجه به اینکه زنان آمریکایی ۱۰۰ سال پیش حق رأی را به دست آوردند، برای برخی از آمریکایی‌ها سخت است که این حقیقت را باور کنند که هنوز هیچ زنی نتوانسته است در کاخ سفید حضور یابد. شاید در سال ۲۰۲۰ شاهد یک معاون رئیس جمهور زن باشیم و اگرچه این می‌تواند یک پیشرفت باشد، اما پیشرفتی نیست که مدعی بزرگترین دموکراسی جهان واقعاً به آن نیاز دارد.
هیلاری کلینتون در کتاب خود «چه اتفاقی افتاد» داستانی جالب را بیان کرد که «دیوید فاستر والاس» در سخنرانی آغاز سال ۲۰۰۵ در کالج کنیون بیان کرده بود. دو ماهی جوان در حال شنا بودند که یک ماهی بزرگتر به سمت آن‌ها می‌آید و می‌گوید: «صبح بخیر پسرا، آب چطور است؟ ماهی‌های جوان با سرعت فرار می‌کنند. سرانجام، یکی به دیگری نگاه می‌کند و می‌پرسد: "آب چیست؟ "».
در حقیقت، بدیهی‌ترین و مهمترین واقعیت‌ها ممکن است برای رأی دهندگان قابل درک نباشد که بتوانند آن‌ها را ببینند یا درباره آن صحبت کنند؛ بنابراین باید دید و درباره آن حرف زد و به نظر می‌رسد موضوع «جنسیت» یکی از مهمترین مسائلی باشد که حزب دموکرات باید در سال انتخابات به قدرت ویژه آن توجه کند.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها