قبل از انقلاب پله به ایران آمد، کسی از او استقبال نکرد

حدود پنجاه سال پیش پرسپولیس با مدیریت عبده از مسابقات به بهانه اینکه یک باشگاه حرفه ای است از مسابقات کنار کشید اما با نظر همین مدیر هر ماه یا هر دو ماه یکبار با تیمهای بزرگی بازی می کرد با تیمهایی مانند بفیکا و منچستر یونایتد و توستاتو برزیل که اتفاقا کاپیتانشان هم اووه زیلر آلمانی بود .

برترین‌ها_نورا عباسی: حدود پنجاه سال پیش پرسپولیس با مدیریت عبده از مسابقات به بهانه اینکه یک باشگاه حرفه ای است از مسابقات کنار کشید اما با نظر همین مدیر هر ماه یا هر دو ماه یکبار با تیمهای بزرگی بازی می کرد با تیمهایی مانند بفیکا و منچستر یونایتد و توستاتو برزیل که اتفاقا کاپیتانشان هم اووه زیلر آلمانی بود .این نوستالوژی شیرین در کنار شرایط نیم قرن پیش امکانات تیمهای عربی که پرسپولیس در آن زمان با بزرگانی همچون علی پروین و رضا وطن‌خواه و آشتیانی و همایون بهزادی و کلی ستاره دیگرش به مصاف تیمهای عربی رفته بود به بهانه بازی های آن زمان و تفاوت بزرگش با حالا که دقیقا جای ایران و کشورهای عربی تغییر کرده با رضا وطن‌خواه مدافع اسبق پرسپولیس صحبت کردیم.

دوست دارم صحبتهایم را از همین بحث رونالدو شروع کنم .رونالدو بازیکن کوچکی نیست و به هر حال خیلی از مشتاقانش برای دیدنش به استقبالش رفتند اما زمان ما چنین چیزهایی وجود نداشت مثلاً سانتوس با پله آمد اما مردم به استقبالش نرفتند یا اوره بیو با بنفیکا آمد که چهار گل هم به ما زدند و رفتند .در کنار این نوستالو برزیل هم با اووه زیلر آلمانی آمد اما کسی به استقبالشان نرفت چون این دیدارها برای تیمهای ایرانی خصوصا پرسپولیس عادی شده بود .مسولان وقت حکومت و در کنارش مسولان سازمان ورزش وقت با سازمانها و فدراسیونهای فوتبال کشورهای صاحب فوتبال رابطه خیلی نزدیکی داشتند و با استفاده از این رابطه خیلی از تیمهای بزرگ دنیا را به ایران آوردند که به نوعی بعضی از آنها مملو از ستاره هم بودند که ما البته مقابل آنها محک خیلی خوبی می خوردیم و بیشتر حتی برنده بودیم تا بازنده چون به دلیل بازی با تیمهای بزرگ به نوعی آب دیده شده و ترس مان از بازی با تیمهای بزرگ دنیای فوتبال ریخته بود .اینها را گفتم اما از بحث اصلی ام دور نشوم که بازی ما با تیمهای عربی حوزه خلیج فارس بود آن زمان که می خواستیم با آنها بازی کنیم صحنه های عجیبی می دیدیم که زمین هایشان همه خاکی بود و این نکته در همه کشور های عربی تقریبا وجود داشت فقط در قطرکمی زمین چمن وجود داشت .جالب است بگویم با کویت که بازی داشتیم علی پروین رفت و کتانی ته صاف پوشید و ما هم هاج و واج مانده بودیم که چکار کنیم چون همه کتانی شش استوک همراه داشتیم .این جالب است وقتی آن مسایل را در کنار موارد. اخیر قرار می دهم که حالا تیمهای عربستانی با آن امکانات در حال حاضر عالی پیشرفت کرده اند در حالی که ما بازی مان با النصر را در ورزشگاه آزادی که چمن اش و بقیه مواردش واقعا شکل بد و افتضاحی داشت را در آنجا برگزار کنیم که اصلا کار درستی نبود و به نظرم با شرایطی که بود بازی را در مشهد یا تبریز و اصفهان بزرگ می کردند شکل بهتری وجود داشت. 

چرا ما نمی توانیم مانند عربستانی ها رونالدو و بن زما بیاوریم 

به نظرم حتما اگر مدیران خوبی باشند ما هم می توانیم با جذب اسپانسرهای بزرگ کلی ستاره بزرگ جذب کنیم .از فروش لباس تا حق پخش و هزار در آمد دیگر که می توان در کنار خرید ستاره ها از آنها در آمد زایی کرد اما ما این کار را نمی کنیم چون ساز و کارش در کشور ما وجود ندارد. و همه چیزمحدود شده است مثلاً همین سقف بودجه برای تیمها خصوصا نمایندگان ایران در آسیا چه معنایی دارد. و جز اینکه قدرت ما را برای رویارویی با ستاره ها به حداقل برساند هیچ فایده دیگری ندارد.