کسانی که پدیده احترام و تعظیم را نمی‌توانند از پرستش تفکیک کنند، مناسب است که مقداری در پدیده‌ها و فعالیت‌های روانی خود مطالعه و بررسی نمایند.
[...]پرستش و عبودیّت، بدونِ احساسِ وابستگیِ وجود و تسلیم و خضوعِ نهائی در برابر معبود، امکان‌پذیر نیست، در صورتی که احترام و تعظیم به وسایط کمال و خیرات، جز اشتیاق و آرزو و تکاپو برای شکوفا ساختنِ استعداد پذیرنده اعتلا و ترقی، منشأ دیگری ندارد که اگر توفیق دست بدهد با آن رشد و کمال، راهی لقاءالله خواهد گشت.
این نکته مهم را هم در نظر بگیریم که صفا و خلوصِ روحی، وقتی به حد اعلا می‌رسد؛ چنان‌که در پیشوایان الهی مانند پیامبران و ائمه معصومین(ع)، دیده می‌شود؛ تعظیم و گرایش خاصّی را به آن مقرّبانِ درگاه الهی به وجود می‌آورد، نه به معنای پرستش آنان، بلکه به این معنی که وجود آنان به جهت تصفیه درون و گذشتن از هوا و هوس‌ها، شایسته جلوه عظمت‌‌های الهی گشته است؛
در حقیقت این تعظیم و گرایش هم برای آن خدای تواناست که آن انسان‌های برین را جلوه‌گاه عظمت خود قرار داده است.
(علّامه محمّدتقی جعفری- ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه- جلد ۲- صفحه ۵۴)
👇
🆔
https://t.me/Dr_Shariaaty/1664
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها