کسانی که پدیده احترام و تعظیم را نمی‌توانند از پرستش تفکیک کنند، مناسب است که مقداری در پدیده‌ها و ف

کسانی که پدیده احترام و تعظیم را نمی‌توانند از پرستش تفکیک کنند، مناسب است که مقداری در پدیده‌ها و فعالیت‌های روانی خود مطالعه و بررسی نمایند. 

[...]پرستش و عبودیّت، بدونِ احساسِ وابستگیِ وجود و تسلیم و خضوعِ نهائی در برابر معبود، امکان‌پذیر نیست، در صورتی که احترام و تعظیم به وسایط کمال و خیرات، جز اشتیاق و آرزو و تکاپو برای شکوفا ساختنِ استعداد پذیرنده اعتلا و ترقی، منشأ دیگری ندارد که اگر توفیق دست بدهد با آن رشد و کمال، راهی لقاءالله خواهد گشت. 

این نکته مهم را هم در نظر بگیریم که صفا و خلوصِ روحی، وقتی به حد اعلا می‌رسد؛ چنان‌که در پیشوایان الهی مانند پیامبران و ائمه معصومین(ع)، دیده می‌شود؛ تعظیم و گرایش خاصّی را به آن مقرّبانِ درگاه الهی به وجود می‌آورد، نه به معنای پرستش آنان، بلکه به این معنی که وجود آنان به جهت تصفیه درون و گذشتن از هوا و هوس‌ها، شایسته جلوه عظمت‌‌های الهی گشته است؛

در حقیقت این تعظیم و گرایش هم برای آن خدای تواناست که آن انسان‌های برین را جلوه‌گاه عظمت خود قرار داده است. 

(علّامه محمّدتقی جعفری- ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه- جلد ۲- صفحه ۵۴)

👇

🆔 

https://t.me/Dr_Shariaaty/1664