و «در آغاز هیچ نبود؛ کلمه بود؛ و آن کلمه خدا بود».
«عظمت» همواره در جستجوی چشمی است که او را ببیند،
و «خوبی» همواره در انتظار خردی است که او را بشناسد،
و «زیبائی» همواره تشنهٔ دلی که به او عشق ورزد،
و «جبروت» نیازمند اراده‌ای که در برابرش به دلخواه، رام گردد،
و «غرور» در آرزوی عصیانِ مغروری که بشکندش و سیرابش کند
و خدا «عظیم» بود و «خوب» و «زیبا» و «پر جبروت» و «مغرور»؛ امّا کسی نداشت!
خدا آفریدگار بود،
چگونه می‌توانست نیافریند؟
و خدا مهربان بود،
چگونه می‌توانست مهر نورزد؟
«بودن»، «می‌خواهد»!
و از عدم نمی‌توان خواست.
و حیات «انتظار می‌کشد»،
و از عدم کسی نمی‌رسد.
و «داشتن» نیازمند «طلب» است،
و پنهانی بی‌تابِ «کشف»،
و تنهائی بی‌قرارِ «انس».
و خدا از «بـودن» بیشتر «بـود»،
و از حیـات زنـده‌تر،
و از غیـب پنهـان‌تر،
و از تنهـائی تنهـاتر،
و برای «طلب»، بسیـار «داشت»،
و عدم نیازمند نیست،
نه نیازمند خدا، نه نیازمند مهر،
نه می‌شناسد، نه می‌خواهد و نه درد می‌کشد و نه انس می‌بندد و نه هیچگاه بی‌تاب می‌شود،
که عدم «نبودن» مطلق است،
امّا خدا «بودن» مطلق بود.
و عدم فقر مطلق بود و هیچ نمی‌خواست،
و خدا «غنای‌مطلق» بود، و هر کسی، به اندازه «داشتن‌هایش» می‌خواهد،
و خدا گنجی مجهول بود که در ویرانهٔ بی‌انتهای غیب مخفی شده بود.
و خداوند زندهٔ جاوید بود
که در کویر بی‌پایانِ عدم «تنها نفس می‌کشید».
دوست داشت چشمی ببینیدش، دوست داشت دلی بشناسدش و در خانه‌ای گرم از عشق، روشن از آشنائی، استوار از ایمان و پاک از خلوص خانه گیرد.
و خدا آفریدگار بود
و دوست داشت بیافریند:
زمین را گسترد و دریاها را و ...
[...] خدا همچنان تنها ماند و مجهول، و در ابدیّتِ عظیم و بی‌پایانِ ملکوتش بی‌کس!
و در آفرینشِ پهناورش بیگانه.
می‌جست و نمی‌یافت.
آفریده‌هایش او را نمی‌توانستند دید، نمی‌توانستند فهمید؛ می‌پرستیدندش، امّا نمی‌شناختندش و خدا چشم به راه «آشنا» بود.
پیکرتراشِ هنرمند و بزرگی که در میان انبوه مجسمه‌های گونه‌گونه‌اش غریب مانده است.
در جمعیتِ چهره‌های سنگ و سرد، تنها نفس می‌کشید.
کسی «نمی‌خواست»،
کسی «نمی‌دید»،
کسی «عصیان نمی‌کرد»،
کسی عشق نمی‌ورزید،
کسی نیازمند نبود،
کسی درد نداشت... و...
و خداوند خدا، برای حرف‌هایش، باز هم مخاطبی نیافت!
هیچ‌کس او را نمی‌شناخت، هیچ‌کس با او «انس» نمی‌توانست بست؛
«انسان» را آفرید!
و این، نخستیـن بهـار خلقت بـود.
(دکتر علی شریعتی- مجموعه آثار ۱۳- هبوط در کویر- گزیدهٔ صفحات ۵۹۰ تا ۵۹۵)
👇
🆔 @Dr_Shariaaty
![شگفتا از روزگار که مرا هم‌سنگ کسی [معاویه] قرار داده که چون من پیش‌قدم نبوده و مانند من سابقه در اسل](https://idat.ir/thm/img/logo21.webp){kind=logo}
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها