در تربیت فرزندان، همواره بر حضور مادرها، و بر نقش ایثارگرانه و بی‌جایگزین آنها و لزوم اجرای بی‌کم و کاست آن تاکید می‌شود. این تاکیدات گاهی آنقدر جدی می‌شود که به نظر می‌رسد برای پدر هیچ نقشی جز نان‌آور خانواده در نظر گرفته نشده است. شاید این تقسیم‌بندی برای شکل سنتی خانواده‌ها مناسب به نظر می‌رسید؛ اما اکنون مبادلات ارتباطی و احساسی میان پدران و فرزندان افزایش یافته است و روانشناسان بر پررنگتر شدن نقش پدر برای تربیت کودک صحه می‌گذارند و پدران نیز با اشتیاق بیشتری در امور مربوط به کودکان درگیر می‌شوند. در ضمن مادران امروزی، فقط در خانه حضور ندارند و وظایف اجتماعی بر عهده دارند، بنابراین نقش مراقب اولیه یا وظایف مادرانه نه فقط بر عهده مادر، که باید میان مادر و پدر به تناسب تقسیم شود. پدران امروزی نیز، کاملا متفاوت از نقش‌های سنتی و مرزبندی شده گذشته هستند.
پدر نماد قانونمندی، امنیت، نظم، و برنامه‌ریزی در زندگی انسان است. رابطه‌ای که ما با پدرمان تجربه می‌کنیم؛ در تمام زندگیمان شکل ارتباط ما را با نهادهای قدرت، و منابعی که در زندگیمان داریم مشخص میکند. پدرهای ما ، دنیای ما را امن می‌کنند، به ما یاد می‌دهند برای زندگیمان بایدها و نبایدهایی وضع کنیم، هدفمند زندگی کنیم و مسیر و راه مشخصی برای زندگیمان بیابیم. همانطور که می‌بینید، رفتار پدرانه، فقط متعلق به پدران نیست. ممکن است الگوی این رفتار را از یک معلم، یک شخصیت داستانی، یا حتی مادری که هم نقش مادر و هم نقش پدر را بر عهده داشته است آموخته باشیم. چه پدر باشیم، چه نقش پدرانه برای یک کودک بر عهده داشته باشیم ؛ با هر تجربه‌ای که از کودکی خود داریم؛ تلاش کنیم خاطره و تصویر خوب و امنی از پدرانگی برای کودکان بسازیم. آنها تا همیشه به امنیت و گرمای این خاطره نیاز دارند. در همه لحظه‌های دشوار زندگی به قدرت و امنیت این خاطره باز خواهند گشت.
پدرهای عزیز روزتان مبارک! سایه پرمهرتان بر سر فرزندان دلبندتان مستدام!
به عقیده نویسنده که پزشک متخصص اطفال و پدر شش فرزند است، مردان و پدران امروزی وظیفه و انتخاب بسیار دشواری پیش رو دارند. آنها باید میان بلندپروازیهای شغلی و جاه‌طلبی‌های اقتصادی و بودن کنار فرزندان و خانواده خود، یک تعادل منطقی برقرار کنند و این را نیز باید قبل از تولد کودک شروع کنند و ارتباط میان پدر و فرزند، مانند مادر و فرزند، کمتر از غرایز تاثیر می‌پذیرد. مادر در دوران بارداری ، حضور و رشد جنین را احساس میکند. پدر باید از همان زمان همراه با جنین شود و شروع به انجام نقش‌های پدری کند. نویسنده معتقد است پدر نیز باید مانند مادر با جنین حرف بزند، چون صدای بم پدر در مایع آمنیوتیک، تحریک شنیداری مناسب‌تری برای جنین است. این آغاز تمرین پیوند و دلبستگی میان پدر و فرزند است. رفتارهایی از این دست، نه تنها مرد را نسبت به جنین و نقش پدری مانوس میکند؛ بلکه او را نسبت به همسرش که یکی از بزرگترین تغییرات زندگیش را از سر میگذراند نیز نزدیکتر میکند. برای چنین مردی، نگهداری از نوزادی که تازه متولد شده و شبها تا دیروقت بیدار می‌ماند و گریه میکند و مانع از خواب راحت می‌شود، کمتر نامطلوب خواهد بود. همدلی و همراهی بین زوجین مخصوصا در چند ماه پس از تولد اولین نوزاد، هم بر کیفیت رابطه میان آنها، و هم بر کیفیت تجربه والدگری می‌افزاید و این فرآیندی است که حتما باید پیش از تولد فرزند آغاز شده باشد. در ادامه نیز مدام با موقعیت‌هایی آشنا میشویم که به پدران کمک میکند نقش موثرتری در خانواده ایفا کنند و برای فرزندان و همسر خود، تکیه‌گاه مستحکمی باشند و در ضمن از ایفای نقش پدری لذت ببرند.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها