به گزارش خبرنگار گروه استان های اخبار از کرمان ؛ منطقه سرزه نقطه سخت گذر در دهستان مارز بخش چاه دادخدا در شهرستان قلعه گنج واقع شده است که مردم آن از درختان و گیاهان کوهی تغذیه می‌کنند و حتی آرد برای پخت نان ندارند واگر می‌خواهید اوج محرومیت را مشاهده کنید حتما سری به این منطقه بزنید.
سهم مردم منطقه سرزه در شهرستان قلعه گنج از امکانات اولیه برای زندگی تقریبا هیچ است، مردمی که نهایت آرزویشان احداث یک جاده خاکی برای عبور و مرور است.
روستایی محروم که از معدود روستا‌های بدون آب و حتی برق کشور محسوب می‌شود، این در حالی است که وزارت نیرو می‌گوید ۹۹.۷ درصد مردم کشور برق دارند و روستای سرزه در زمره آن سه دهم درصد است، روستانشینان می‌گویند با وجود محرومیت چندین بار به اداره برق مراجعه کردند، اما بعد از یک سال هنوز برق به این منطقه نرسیده است.
منطقه سرزه از چند پارچه آبادی تشکیل شده است که مجموعا بیش از ۱۰۰ خانوار در روستا‌های بنگرو، جهلدر و سرزه زندگی می‌کنند ، برای سفر به سرزه باید یک مسیر سه ساعته را با اتومبیل طی کنید و بعد از عبور از مرکز بخش چاه دادخدا، روستا‌های چهالمدین، سورتاک، بنگرو و پس از گذر از جاده پر از چاله و چوله و رسیدن به روستای بنگرو، سفر شما با وسیله نقلیه به پایان می‌رسد و بقیه سفر را باید به سختی با موتورسیکلت و یا پیاده ادامه داد.
به گفته اهالی این منطقه قبل از اینکه مقداری از راه دچار آب بردگی شود اتومبیل‌های کمک‌دار می‌توانستند این مسیر را طی کنند، اما اکنون این امکان نیز وجود ندارد.
برای رسیدن به مقصد باید از کوه‌هایی سر به فلک کشیده عبور کنید و حدود چهار ساعت کوهنوردی نیاز است تا شما اولین خانه‌های سرزه را مشاهده کنید ، دربین مسیر اگر خسته شدید و قصد استراحت داشتید می‌توانید از سرپناه‌هایی که زیر درخت‌های گز و بنه در بین مسیر است استفاده کنید.
جهانبخش زنده دل دهیار روستای سرزه در گفتگو با خبرنگار گروه استان های اخبار از کرمان ، با تایید محروم بودن این منطقه گفت: سرزه روستایی دامدارنشین است که پیش از آن بالای ۵۰ خانوار در آن سکونت داشتند، ولی به دلیل نبود امکانات خیلی‌ها از این روستا مهاجرت کردند.
او با اشاره به بارندگی‌های اخیر در جنوب کرمان افزود: این روستا به علت بارندگی‌های اخیر و طغیان شدن رودخانه‌های فصلی آورتین و بندگرگی تمامی مسیر‌های آن مسدود شده و بیش از این هم مردم به سختی رفت آمد می‌کردند و همان راه موتوری هم‌مسدود شد و عملا رفت آمد به این روستا بسته شد.
زنده دل گفت: در این روستا به علت مسدود بودن راه ارتباطی مردم دیگر نمی‌توانند مایحتاج روزمره خود را تهیه کنند و ما مجبوریم بجای نان از درختان و گیاهان کوهی مثل کوش داز، گریشهک، برای غذا استفاده کنیم و عملا مردم بجای نان از ثمر درختان کوهی استفاده می‌کنند.
او افزود: این روستای محروم و دور افتاده جاده که ندارد فقط یک راه فرعی داشت که به سختی می‌شد از آن رفت آمد کرد که آن هم مسدود شده است.
دهیار سرزه با بیان اینکه مردم این روستا به علت نبود برق شب‌ها را در تاریکی مطلق بسر می‌برند، گفت: ما برای درست کردن غذا و گرم کردن خودمان در فصل زمستان برق و نفت نداریم و از هیزم‌هایی که از کوه وجنگل جمع آوری می‌کنیم‌استفاده می‌کنیم.
زنده دل با بیان اینکه ماچیز زیادی نمی‌خواهیم فقط یک جاده برای رفت آمد که بتوانیم مایحتاج روزمره خود را به راحتی تهیه کنیم و اگر خدای ناکرده بیمار و یا زن بارداری بود را بتوانیم به دکتر برسانیم، افزود: در حال حاضر به علت نبود جاده زنان باردار در خطر هستند و در فصل تابستان به علت شیوع مار وعقرب گزیدگی جان بچه هایمان در خطر هست.
او گفت: در این روستا خبری از آنتن دهی تلفن همراه نیست و هیچ ارتباطی نمی‌توان برقرار کرد و اگر از این روستا حدود ۲ساعت پیاده رویی کنید و به بلندترین قله کوه بنام بی سیم چی بروید شاید بتوانید آنتن تلفن روستایی رو دریافت و یک تماس برقرار کرد.
درمیان صحبت هایم با دهیار سرزه چشمم به عکسی از سردار دل‌ها که در کپر دهیار آویزان بود افتاد که مهلاکوچولو بوسه‌ای بر آن زد کنجکاوانه از او سوال کردم که چقدر سردار دل‌ها را می‌شناسد او در جواب به فکر فرو رفت و با آستینش اشک گوشه‌ی چشمش را پاک می‌کند و من با کنجکاوی علت اشک‌های او را پرسیدم.
او گفت: سردار در دل ما جای دارد چرا که امنیت این منطقه را برای ما دامداران از دست اشرار تامین کرد و ما امروز به راحتی در دل این کوه‌های دور افتاده دامداری می‌کنیم و از لحاظ امنیتی مشکلی نداریم.
دهیار می‌گوید: اکنون نوبت سربازان و همسنگران اوهست که به داد ما محرومین برسند، همانطور که سردار امنیت را برای ما آورد ما انتظار داریم این‌ها جاده و برق را برای ما بیاورند.
او با بیان اینکه از سختی‌های روزگار برخودمان نمی‌گریم، افزود: همه این سختی‌ها را تحمل و زندگی به ما یاد داد که صبور باشیم و از ما اراده فولادی ساخته است، اما ما هم از این مملکت به عنوان یک شهروند سهمی داریم.
جهانبخش نیم نگاهی به صورت دختر خردسالش بنام مهلا کرد وگفت: این طفل بیچاره چه گناهی کرده است که از همه چیز محروم است نه می‌داند اسباب بازی چیست و نه حتی می‌داند تلویزیون چیست که بخواهد برنامه کارتون نگاه کند.
علاوه بر مشکلاتی که مردم این روستا با آن دست و پنجه نرم می‌کنند کرونا هم فراگیر شده است هرچند که پایش به مناطق کوه نشین نرسیده است، اما خبرش به آنجا رسیده است و اهالی شب هنگام برای گوش دادن اخبار از رادیو در خانه بزرگ روستا بنام نورمحمد در کنار آتش جمع می‌شوند و اخبار را دنبال می‌کنند.
مهلا دختر بچه‌ی روستای محروم سرزه به علت نبود مواد شوینده و بهداشتی دستان و گیسوانش را با برگ درخت کنار می‌شورند تا از ترس کرونا در امان باشد.
وقتی پای درد دل مردم محروم این منطقه می‌نشینید، از قناعت در گفتارشان شگفت زده می‌شوید، یکی از اهالی این منطقه به خبرنگار گروه استان های اخبار می‌گوید: ما چیزی جز آب و جاده نمی‌خواهیم، آب را برای رفع تشنگی کودکان و جاده را برای رفت و آمد آسان‌تر می‌خواهیم.
زابلی می‌گوید: وقتی جاده نباشد، یک مریض بدحال را چگونه باید به مراکز درمانی برسانیم؟ از زمانی که به یاد دارم چندین نفر از اهالی منطقه به دلیل بیماری و نرسیدن به بیمارستان جان خود را از دست داده‌اند.
اوبا اشاره به خطر از دست رفتن جان زنان باردار این منطقه به هنگام زایمان تأکید کرد و افزود: یک عقرب گزیدگی ساده در سرزه به راحتی می‌تواند موجب مرگ شود.
او بیان کرد: وقتی کسی دچار بیماری می‌شود باید او را روی چهار چوب (وسیله‌ای دست‌ساز شبیه برانکارد) بگذاریم و از دل کوه‌ها به سمت جاده حرکت کنیم.
زابلی گفت: تصور کنید مسیری که طی کردنش به صورت عادی بیش از چهار ساعت زمان می‌برد، با حمل بیمار چقدر طول می‌کشد؟ معلوم هم نیست آیا این مریض فرصت رسیدن به بیمارستان را پیدا کند یا نه؟
نورمحمد یکی دیگر از دامداران منطقه که با زبان شیرین جنوبی صحبت می‌کند در ادامه می‌گوید: ما آب نداریم، زنان و دختران ما باید فاصله خانه‌های کپری تا رودخانه را طی کنند و مَشک‌های آب خود را از رودخانه پر کنند و مسیر خطر ناک رودخانه تا خانه را دوباره بازگردند.
او با بیان اینکه مردان و پسران روز‌ها از سپیده دم تا پاسی از شب به دنبال گوسفندان خود روانه کوه‌های اطراف می‌شوند و تهیه آب بر عهده زنان است، افزود: حل مشکل آب شرب کمترین و ابتدایی‌ترین خواسته مردم اینجاست، تحمل این وضعیت مردان ما را پیرمی‌کند.
بخشدار چاه دادخدا از توابع شهرستان قلعه گنج درباره محرومیت منطقه سرزه گفت: برای زدودن غبار محرومیت از چهره سرزه باید ابتدا جاده دسترسی آن احداث شود و طرح آن برای تامین اعتبار به فرمانداری و استانداری ارائه شده است.
بخشدار چاه دادخدا با اشاره به برق دار شدن این روستا‌ها گفت: در دو روستای بنگرو وجهلدر مقداری پنل خورشیدی از طریق بنیاد مستضعفان ارائه شده است، اما برای برق دار کردن این روستا‌ها برای سال آینده برنامه‌هایی داریم.
او افزود: بعد از تکمیل جاده، کار‌های مربوط به تامین آب شرب و برق این منطقه نیز به انجام خواهد رسید تا مقداری از محرومیت این منطقه کاسته شود.
پس از پیگیری حل مشکل راه این روستا از رئیس اداره راه و شهرسازی سازی قلعه گنج آن هم توپ را در زمین اداره کل راهداری و حمل و نقل جاده‌ای می‌اندازد.
علی سعیدی روابط عمومی اداره کل راهداری وحمل و نقل جاده‌ای جنوب استان گفت: زیر ساخت‌های جاده‌ای زیر نظر راه وشهرسازی است و به حمل ونقل جاده‌ای مربوط نمی شود و کار ما تعمیر و نگهداری نصب تابلو و... است.
آنچه که ما در این سفر مشاهده واز نزدیک لمس کردیم روستا‌های بنگرو، جهلدر و سرزه بود که با مشکلات زیادی دست وپنجه نرم می‌کنند و بنظر می‌رسد مهمترین خواسته مردم این روستا‌ها جاده است و بعداز آن آب، برق و دکل تلفن همراه که مردم بتوانند برای تهیه مایحتاج زندگی خود رفت آمد کنند و زنان باردار از خطر و کودکان از نیش عقرب در امان باشند.
همچنین راه اندازی شرکت تعاونی توزیع آرد سهمیه‌ای برای دامداران منطقه و دادن نفت و کپسول گاز برای جلوگیری از خسارت به طبیعت و می‌تواند کمک بزرگی به دامداران این منطقه باشد.
روستا‌های بنگرو، جهلدر و سرزه بیش از ۱۰۰خانوار دارد که در فاصله ۵۸۰کیلومتری از مرکز استان کرمان در دل کوه‌های دهستان مارز و در امتداد رودخانه بزرگ و فصلی سمسیلی بندگرگی و آورتین قرار دارند.
گزارش از طالب گل افشان
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها