به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی اخبار ، زمانی که خبر ولادت او به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانهی حضرت علی و فاطمه (ع) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچهای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومین فرزند برومند حضرت على و فاطمه (ع) در شهر مدینه چشم به جهان گشود. پس از آن که عالم وجود به وجود ذى وجود ایشان منوّر شد پیامبر اکرم به على (ع) فرمود: «چه نامى بر این فرزندم نهادى.» حضرت فرمود: «ما در نام گذارى این فرزند بر شما پیشى نمى گیریم.» پیامبر (ص) فرمود: «من نیز در این نام گذارى بر خداوند سبقت نمى گیرم.» پس از مدتى جبرئیل بر پیامبر نازل شد و فرمود: «یا رسول الله خداوند به تو سلام مى رساند و مى فرماید نسبت على به تو بمانند نسبت هارون به موسى است پس فرزندت را به نام فرزند هارون «شبیر» بنام.» پیامبر (ص) فرمود: «زبان ما عربى است او را به عربى چه بنامم» و جبرئیل گفت: «او را حسین بنام.»
کنیه امام حسین «ابو عبدالله» و کنیه‌ی مخصوصش «ابوعلی» است، و دارای القاب بسیاری است؛ از جمله: الشهید السعید، الامام الثالث، رشید، طیّب، وفیّ، مبارک، سبط، تابع لمرضاه الله (پیرو خشنودی خدا)، الدلیل علی ذات الله (راهنما به ذات خدا) است. مشهورترین لقب امام «زکیّ» است، اما شریف‌ترین لقبش لقبی است که پیامبر گرامی اسلام برای او و برادرش امام حسن «ع» قرار داد: «انّ هما سیّدا شباب اهل الجنّه» (حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشت‌اند.)؛ بنابراین «سید» شریف‌ترین لقب امام حسین علیه السلام است.
از امام صادق (ع) روایت شده است: «هنگامی که امام حسین علیه‌السلام دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش گویی به نوزاد فاطمه زهرا سلام الله علیها، به زمین فرود آیند.»
بر اساس روایتی در کتاب کافی خبر ولادت امام حسین علیه‌السلام، شهادت ایشان و آمدن اهل بیت علیهم السلام از نسل ایشان، پیش از ولادت آن حضرت از سوی جبرئیل به پیامبر اکرم (ص) داده شده بود. امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «جبرئیل امین بر رسول خدا صلی الله علیه و آله فرود آمد و عرض کرد: «ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا سلام الله علیها، ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت.»
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «ای جبرئیل! سلامم را به پروردگار برسان و بگو مرا به مولودی که امتم پس از من وی را می‌کشند، نیازی نیست.» جبرئیل امین به سوی آسمان عروج کرد و سپس بازگشت و همان پیام را تکرار کرد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز گفتار پیشین خود را تکرار کرد و از پذیرش مولودی که مسلمانان وی را می‌کشند، امتناع نمود. جبرئیل برای بار سوم فرود آمد و گفت: «ای محمد! پروردگار سبحان سلامت می‌رساند و تو را به این امر مهم بشارت می‌دهد که امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است.»
پیامبر صلی الله علیه و آله با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: «پذیرفتم و به آن خرسندم.» آنگاه پیامبر صلی الله علیه و آله این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها رسانید و فاطمه سلام الله علیها در نهایت ادب، پاسخ داد: «پدرجان! مرا به فرزندی که امتت او را می‌کشند، نیازی نیست.»
پیامبر صلی الله علیه و آله بشارت خداوند منان را به فاطمه زهرا سلام الله علیها ابلاغ کرد و گفت: «دخترم فاطمه! همانا خداوند سبحان امر مهم امامت و ولایت و وصایت را در ذریه من از همین مولود قرار داده است.» فاطمه سلام الله علیها با شنیدن این بشارت الهی و تضمین غیرقابل خدشه پروردگار به پدر ارجمندش گفت: «پدرجان! من نیز به تولد این مولود خجسته خرسندم.»
ماه شعبان از جمله ماه هایى است که از چند سو مورد عنایت و اهتمام واقع شده از یک سو این ماه به رسول خدا (صلى الله علیه وآله) منسوب دانسته شده و عبادت، نماز و روزه در آن بسیار مورد تأکید واقع شده است.
حضرت علی (ع) در فضیلت ماه شعبان فرموده است:خداوند آن را شعبان نامید، زیرا نیکى‌ها در آن شاخه شاخه مى شود درهاى بهشت در آن گشوده و نعمت هاى بهشتى با ارزان‌ترین قیمت و آسان‌ترین راه به شما عرضه مى گردد آنگاه فرمود: شاخه هاى نیکى در این ماه نماز، روزه، زکات، امر به معروف و نهى از منکر، نیکى به پدر و مادر، خویشان و همسایگان، ایجاد صلح و صفا بین مردم و احسان به فقرا و مساکین است.
حجت الاسلام و المسلمین مهدی طائب کارشناس حوزوی و مذهبی درخصوص ماه مبارک شعبان در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی اخبار گفت: در ماه شعبان و در وقت زوال [وقت ظهر شرعی]صلواتی به نام صلوات شعبانیه داریم که خواندن این صلوات بسیار پرفضیلت است. در این صلوات اشاره‌ای به فضیلت و جایگاه این ماه از جنبه عمل پیامبر به بعضی اعمال شده است. در بخشی از این صلوات آمده است: «یَدْأَبُ فِى صِیامِهِ وَقِیامِهِ فِى لَیالِیهِ وَأَیَّامِهِ» پیامبر اکرم (ص) در این ماه پیوسته روزه دار بودند و نمازه‌ها را شبانه روز اقامه می‌کردند.
وی افزود: نماز و روزه همواره فضیلت دارد. در برخی ماه‌ها ویژگی آن ماه چنین است که ثواب و قربت نماز و روزه را بالاتر می‌برد یعنی زمان در آن دخالت دارد که ماه شعبان دارای چنین فضیلتی است. با اینکه پیامبر اکرم (ص) در طول سال به اعمال عبادی توجه خاصی داشتند، اما در ماه شعبان این توجه خاص‌تر می‌شد. «بُخُوعاً لَکَ فِى إِکْرامِهِ وَ إِعْظامِهِ إِلىٰ مَحَلِّ حِمامِهِ.» در این راه با نمازه و روزه در پیشگاه الهی خشوع و خضوع خود را برای رسیدن به مقام عالی اعلام می‌کردند. ماه شعبان فضیلت‌های خاصی نسبت به اعمال عبادی دارد که از خدای متعال می‌خواهیم تا از طریق این اعمال ما را به درک فضیلت این ماه برساند.
حجت الاسلام و المسلمین طائب با اشاره به اینکه فضیلت شب نیمه شعبان برابر شب قدر است، بیان کرد: در قرآن آمده است: «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ» که می‌گویند نیمه شعبان چنین فضیلتی دارد. در ماه شعبان میلاد‌هایی اتفاق افتاده که بر شرافت این ماه افزوده که اولین آن تولد اباعبدالله الحسین (ع) که سرمنشا برکات، رحمت و مغفرت برای امت اسلامی هستند در این ماه قرار دارد. دیگر میلاد امام سجاد (ع) ,حضرت عباس (ع) و سپس میلاد امام زمان (عج) است. اگر شخصی حوادثی در میلاد اباعبدالله الحسین (ع) و برخورد پیامبر گرامی اسلام با این مولود داشتند، مورد توجه قرار دهد می‌بیند که این مسیر، مسیر عبودیت و بندگی خدا است و از غفلت‌هایی که در طول زندگی برای انسان پیش می‌آید، فاصله می‌گیرد.
او ادامه داد: زمانی که شخصی اتفاق‌ها را مورد مطالعه قرار دهد از غفلت خارج می‌شود و می‌فهمد که ما در این عالم مسافر هستیم و به میزانی که بتواند در این دنیا توشه جمع می‌کند تا در آخرت سربلند باشد، از طرفی اگر شخصی غفلت کند در آخرت افسوس می‌خورد، یکی از اسامی روز قیامت یوم الحسرت است، افرادی که غفلت کرده اند از غفلت خود پشیمان و حسرت از دست دادن فرصت‌ها را می‌کشند.
حجت الاسلام و المسلمین طائب در خصوص درس بزرگ امام حسین (ع) برای عالم بشریت گفت: درسی که امام حسین (ع) برای تمام بشریت باقی گذاشت این بود که در برابر زورگویان و ستمگران سر تعظیم فرود نیاورید ولو اینکه قصد جان شما را داشته باشد. امام حسین (ع) شهادت را پذیرفت، اما ذلت را نه، این درسی بود که امام به بشریت داد و برای امروز ما که در نبردی جان کاه و بزرگ قرار گرفته ایم، درس بزرگی است. ما سر تعظیم در برابر آمریکا فرو نمی‌آوریم و همانطور که امام در تاریخ پیروز میدان بود ما هم پیروز میدان خواهیم بود.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها