نقشه ای مرگبار که آینده بشریت را به خطر می اندازد

مساله زباله‌های هسته‌ای همواره تهدیدی علیه بشریت محسوب می‌شود.

برترین‌ها: مساله زباله‌های هسته‌ای همواره تهدیدی علیه بشریت محسوب می‌شود. در هر هشت مگاوات انرژی برق تولید شده در نیروگاه هسته‌ای ۳۰ گرم زباله رادیواکتیو تولید می‌شود، البته برای تولید همین مقدار برق با استفاده از زغال سنگ با کیفیت، هشت هزار کیلوگرم دی اکسید کربن تولید می‌شود. بنابراین حجم زباله‌های رادیواکتیو بسیار کم‌تر است اما به مراتب خطرناک‌تر هستند و مراقبت از آن‌ها ضرورتی‌تر و دشوارتر.

در همین ارتباط اکانتی به نام فرید در توئیتر دست روی یک سوژه جالب گذاشته و به تشریح راهکار فنلاندی‌ها درباره دفع ضایعات هسته‌ای پرداخته که در ادامه می‌خوانید:

دهه‌هاست که دردسر زباله‌های هسته‌ای مثل یه کابوس گریبان همه رو گرفته. انبارهای موقت همونطور که از اسمشون پیداست یک راه حل موقت بودن، اما هیچ کس راهکاری دائمی پیدا نکرده بود تا اینکه فنلاندی‌ها با یه راه حل جالب اومدن وسط: گفتن میشه کل این معضل رو چال کرد تو اعماق زمین!‌

یه هزارتو رو در عمق ۴۵۰ متری زیر ییلاقات وسیعی در فنلاند تصور کنید که شاید به نظر برسه استراحتگاه یه هیولای افسانه‌ایه ولی اینجا اولین انبار دائمی جهان برای پسماندهای هسته‌ایه. مکانی برای ایزوله کردن زباله‌های رادیواکتیو. هنگام طراحی این انبار، این رو در ذهن داشتن که تا صد هزار سال این انبار نشتی نده و سازه‌ی عجیب و غریبیه که سوالات زیادی رو به ذهن میاره.

اونکالو یک مرکز با تکنولوژی پیشرفته‌‌ست که با نظم تحسین‌برانگیزی کار میکنه. وقتی با یک آسانسور مانندی در داخل یک شافت می‌ری پایین، به یه ایستگاه تاسیساتی روشن و پر سر و صدا می‌رسی که آدم‌های زیادی اونجا مشغول به کارن. این زیرزمین اصلا شبیه به یک مکان مرده و سوت و کور نیست. یک هزارتو با راهروهای متعدد و البته چاه‌های متعدد.

اونکالو از یک سری تونل-انبار عمیق که تو صخره‌ها کنده شدن استفاده می‌کنه. هر کدوم از این تونل‌ها حدود ۳۵۰ متر طول داره و چندتا سوراخ عمودی هم برای قرار دادن محفظه‌های زباله داره. کل این مجموعه برای تمام سوخت‌های مصرف‌شده نیروگاه‌های هسته‌ای فنلاند تو طول عمرشون کافیه.

در طراحی اونکالو از چند لایه محافظتی استفاده شده تا مطمئن باشن تو درازمدت خطری نداره. اولین لایه خود سوخت مصرف‌شده‌ست که توی یه محفظه‌ی محکم از چدن قرار میگیره. لایه دوم محافظتی یه پوسته مسی به ضخامت ۵ سانته که دور چدن رو میگیره. لایه مسی رو به خاطر اینکه خیلی زیاد در برابر فرسودگی مقاومه انتخاب کردن، طوری که حتی در محیط کم‌اکسیژنی مثل اونکالو مقاومت بالایی داره. سومین و آخرین لایه‌ محافظتی خود صخره‌های زیرزمینی فنلاند هستن که از نظر زمین‌شناسان شبیه به یک عایق طبیعی میمونه.

اما باید بزرگترین چالش مرتبط با اونکالو رو مسئله برقراری ارتباط با نسل‌های آینده می‌دونن. چطور می‌شه در مورد خطری که ۴۵۰ متر زیر زمین دفن شده به نسل‌های آینده‌‌ی دور هشدار داد، به خصوص اگه با گذشت چندین هزار سال زبان یا حتی تمدن‌های ما نابود شده باشه؟

محققان علوم اجتماعی با این موضوع کلنجار می‌رن و دنبال نمادهای جهانی هستن که بتونه چنین خطری رو به زبانی همه‌فهم به گوش نسل‌های آینده برسونه. چون صد هزار سال دیگه شاید اثری از زبان و سمبل‌ها و نمادهای انسان امروزی نمونه. بعضی‌ها هم عقیده دارن که بهتره هیچ نشونه‌ای نذارن بمونه. چون ممکنه انسان‌های آینده از سر کنجکاوی بیان اونجا رو باز کنن و اتفاقات بدی براشون رخ بده.