حضانت فرزند جزو وظایفی است که قانون برای نگهداری و حفظ فرزند به والدین سپرده است. سپردن فرزند به پدر یا مادر، با توافق یکدیگر انجام می پذیرد اما به طور کلی حضانت فرزند بر طبق قانون تا سن هفت سالگی برعهده مادر است و پس از آن برعهده پدر می باشد البته تفاوتی هم میان فرزند دختر و پسر برای حضانت وجود دارد بنابراین بدین شکل است که دختران پس از اینکه تا هفت سالگی در کنار مادر می مانند، پس از آن و تا سن 9 سالگی نزد پدر زندگی می کنند و سپس به تشخیص خود، پدر یا مادر را انتخاب می کنند. پسران هم از سن هفت سالگی تا سن پانزده سالگی با پدر زندگی کرده و سپس می تواند با تصمیم و تشخیص خود پدر یا مادر را انتخاب نماید. در طول این مسیر، پدر یا مادر می توانند از یک وکیل کمک بخواهند تا با کمک قوانین حقوقی مشکل آن ها را حل کرده و به خواسته آن ها نزدیک نماید.
حق حضانتی که به عهده والدین است ممکن است در شرایط خاصی به تقاضای نزدیکان و خویشاوندان طفل یا قیم او، از والدین سلب شود. در این زمینه قانون مقرر داشته است: هرگاه در اثر عدم مواظبت و یا انحطاط اخلاقی پدر و مادری که طفل تحت حضانت او است، صحت جسمی یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، دادگاه می‌تواند با تقاضای بستگان، قیم و یا رئیس حوزه قضائی، ترتیب مقتضی دیگری را برای حضانت فرزند اتخاذ نماید. مواردی که می‌تواند از مصادیق تغییر حضانت باشد عبارتند از:
• اعتیاد زیان‌آور به الکل، مواد مخدر، قمار؛
• اشتهار به فساد اخلاقی و فحشا؛
• ابتلا به بیماری روانی به تشخیص پزشکی قانونی؛
• سوءاستفاده از طفل یا اجبار او به ورود به مشاغل ضداخلاقی مانند فساد، فحشا، تکدی‌گری، قاچاق؛
• تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف
چنانچه مادر در دورانی که حضانت با اوست ازدواج نماید و یا اینکه عدم صلاحیت او را زوج اثبات نماید مواردی که فوق ذکر شد می‌تواند از مصادیق تغییر حضانت باشد . هر یک از پدر یا مادر که مدعی عدم صلاحیت طرف مقابل است، می‌تواند دادخواست سلب حضانت را به استناد یک یا چند مورد از موارد بالا به دادگاه ارائه کند. البته صرف ادعا کافی نیست و باید دلایل قابل قبولی به دادگاه ارائه دهد. ممکن است دادگاه موارد دیگری را نیز مشمول عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی دارنده حضانت بداند؛ مانند کار وقت‌گیری که مانع نگهداری شایسته طفل باشد، یا سهل‌انگاری و بی‌توجهی مداوم به سلامت جسمانی یا تربیت اخلاقی طفل که تشخیص آن با دادگاه است.
قبل از طلاق حضانت فرزند به عهده ی هر دوی والدین است، اما همانطور که قبلاً گفته شد، حضانت فرزندان چه دختر و چه پسر تا سن هفت سالگی با مادر و سپس با پدر است.
همان طور که از نام این نوع طلاق معلوم است تمامی مسائل فی مابین زوجین در این نوع طلاق قابل مذاکره است، حضانت فرزند پسر یا دختر تا سن هفت سالگی با مادر و بعد از آن طبق قانون با پدر است اما این مانع از این نیست که زوجین خلاف این را توافق کنند و بطور مثال حضانت فرزندان کلاً به پدر و یا مادر داده شود.
حضانت فرزند طبق ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی هم حق است و هم تکلیف ابوین . بنابراین اگر زوجه بخواهد در مقابل انتقال حضانت از ناحیه زوج مهرش را ببخشد در این فرض نظرات حقوقدانان متفاوت است اما در رویه قضایی غالبا بخشیدن مهریه در قبال طلاق مورد نظر قرار می گیرد (طلاق خلعی ) و نه حضانت و لیکن زوجین می توانند نسبت به این مهم که پس از طلاق حضانت با کدامیک از طرفین باشد با یکدیگر توافق نمایند و در رویه این مورد پذیرش می باشد.
۱) سند طلاق
۲) اصل شناسنامه
۳) کپی کارت ملی
۴) در صورتیکه طلاق از نوع طلاق توافقی باشد، ارائه نسخه ای از توافقات زوجین الزامی می باشد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها