حضرت مهدی(عج) در نیمه شعبان سال 255 هجرى قمری دیده به جهان گشود
(15 شعبان) ؛ مصادف با ولادت حضرت مهدی (عج)
بیا مهدی!
بیا مهدی ! که درد انتظار تو، فروغ دیده ها را کشت و آتش در درون سینه ها افروخت؛ از آن آتش، پر پروانه دل سوخت؛ سپس در اشک شمع عمر مدفون شد.
بیا مهدی! بیا مهدی! که تا پروانه جان گیرد؛ دو بال پر توان گیرد؛ کند پرواز را آغاز شود؛ محو نیاز و راز.
بیا مهدی! که دلهامان دگر تاب و تحمّل را ز کف داده است
بیا، جان را فدا کردن برای یک نگاه تو، برای شیعیان راستین منتظَر، ساده است…
---------------------------------
دوازدهمین امام معصوم
حجّت بن الحسن المهدی(ع) آخرین خلیفه خدا در روی زمین؛ در سحرگاه روز جمعه نیمه شعبان سال 255 یا 256 (ه .ق) در شهر سامرّا و در عصر خلافت معتمد عباسی چشم به جهان گشود. نام آن حضرت محمد و کنیه اش ابوالقاسم می باشد.
پدر بزرگوار امام زمان(ع)
پدر بزرگوار آن حضرت امام حسن عسکری(ع) امام یازدهم شیعیان است. امام حسن عسکری(ع) در 24 ربیع الاوّل سال 232 ه .ق در مدینه منوره متولد شد و در سال 260 ه .ق در سن 28 سالگی در سامرّا به شهادت رسید. برای آن حضرت القاب زیادی از جمله ابن الرضا(ع)، سراج، عسکری و... نقل کرده اند. وی در 22 سالگی به مقام امامت رسید و مدت امامتش شش سال بود.
مادر امام زمان(ع)
بر اساس آنچه که تاریخ نویسان بیان بیان کرده اند، مادر آن حضرت از طرف پدر فرزند «یشوعا» پسر امپراطور روم شرقی و از طرف مادر نوه شمعون یکی از یاران و حواریون حضرت عیسی(ع) است برای این بانوی بزرگوار نامهای زیادی از جمله صقیل، خمط، نرجس خاتون، سوسن، ریحانه و... نقل کرده اند.
ولادت حضرت مهدی(ع)
حکیمه خاتون عمّه حضرت عسکری(ع) می فرمایند: روزی حضرت عسکری(ع) مرا خواست و فرمود: عمّه امشب نزد ما بمان، در این شب فرخنده فرزند مبارکی در منزل ما به دنیا می آید که حجّت خدا در روی زمین است. حکیمه می گوید: عرض کردم مادر این فرزند کیست؟ فرمودند: نرجس. عرض کردم فدایت شوم در او نشانی از حمل نیست حضرت فرمودند: عمه جان هنگام سپیده دم صبح اثر حمل در او ظاهر خواهد شد؛ زیرا نرجس مانند موسی تا زمان تولّد فرزندش نشانی از حمل در او دیده نمی شود. در همان شب مقارن طلوع فجر، آن مولود مسعود قدم به عرصه وجود نهاد و نوید حاکمیّت نهایی صالحان و مستضعفان را به جهانیان داد.
جریان تولد امام مهدی(ع)
پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) از سالها قبل بشارت تولد حضرت مهدی(ع) را داده بودند، همان که بساط ظلم و ستم و حکومت جبّاران را درهم خواهد پیچید و زمین را پر از عدل و داد خواهد ساخت. از آنجا که تولد این مولود مبارک برای حکومت حاکمان ستمگر تهدید بزرگی بود، آنها در صدد برآمدند تا این نور الهی را به هر شکل ممکن خاموش سازند؛ از این رو خانه حضرت عسکری(ع) را زیر نظر گرفتند و جاسوسانی را تعیین کردند که اگر فرزند پسری را در خانه آن حضرت دیدند گزارش داده و یا از بین ببرند. علی رغم همه این کارها چون مشیت الهی بر تداوم امامت و نور هدایت تعلق گرفته بود، خداوند درباره مهدی(ع) همان کار را کرد که درباره حضرت موسی(ع) کرده بود، یعنی به اراده خویش دوران بارداری مادر او را پنهان ساخت.
غیبت صغری از سال 260 ه .ق تا 329 ه .ق طول کشید
شکل و شمایل مهدی(ع)
در توصیف ویژگیهای ظاهری آن حضرت گفته اند او شبیه ترین مردم از نظر خُلق و خَلق به پیامبر اکرم(ص) است. چهره اش گندمگون، ابروانش کشیده و به هم پیوسته، چشمانش سیاه و درشت و جذّاب، شانه اش پهن، دندان هایش سفید و برّاق و بینی اش زیبا و خوش تراش، پیشانیش بلند و تابنده، برگونه راست او خالی زییا است.
علی(ع) خصوصیات آن حضرت را این گونه توصیف می کنند: جوانی میان قامت، خوش رو و نیکو موی است (یعنی دارای موهای نسبتا بلند و آراسته اند) و نور چهره اش بر سیاهی محاسن و موی سرش غلبه دارد. پدرم فدای او باد.
سیره امام زمان(ع)
سیره و روش او در همه ابعاد زندگی فردی و اجتماعی، همان روش و سیره پیامبراکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) است؛ به این معنی که در برابر جلال و خداوند خاشع و فروتن است، هرگز دل به دنیا نمی بندد، خوراک و پوشاک ساده دارد، بخشنده است، نسبت به کارگزاران و مأموران دولتِ خود سختگیر و با ناتوانان و مستمندان بسیار مهربان است؛ حق هر حق داری را به او خواهد رساند، سرتاسر زمین را پر از عدل و داد می سازد، همه مردم در زمان حکومت آن حضرت توانگر و بی نیاز خواهند شد، تمام فتنه و آشوب ها را بر طرف ساخته امنیت را جایگزین آن می نماید، هواپرستی ها را به خداپرستی و ضلالت و گمراهی ها را به هدایت و رستگاری مبدّل خواهد ساخت.
غیبت حضرت مهدی(ع)
در روز هشتم ربیع الاوّل سال 260 ه .ق وقتی که امام عسکری(ع) به شهادت رسید، خلیفه جابر عباسی به گونه ای عمل کرد تا جریان امامت ختم یافته اعلام گردد و خود او وارث امامت شناخته شود؛ امّا حضرت مهدی(ع) به منظور جلوگیری از گمراهی مردم و نقش بر آب ساختن توطئه خلیفه عباسی در میان مردمی که برای مراسم تجهیز و دفن امام عسکری(ع) گرد آمده بودند، ظاهر شدند و بر پیکر پدر نماز خواندند زمانی که خبر این واقعه به گوش حکومتیان رسید معتمد عباسی دستور دستگیری آن حضرت را صادر کرد؛ مأموران همه جا به قصد دست یابی به آن حضرت بازرسی می کردند. در چنین شرایطی امر غیبت امام دوازدهم به منظور حفظ وجود حجت الهی و ادامه اصل امامت و... واقع شد.
غیبت صغرا و کبری
دوران غیبت امام زمان(ع) دارای دو مرحله کوتاه مدت و دراز مدت است. دامنه دوره غیبت اوّل از دو جهت محدود بود. از جهت مدت زمان غیبت که حدود هفتاد سال، یعنی از سال 260 ه .ق تا 329 ه .ق طول کشید. دیگر آن که غیبت امام(ع) کامل نبود، بلکه عده ای از افراد که نایبان خاص آن حضرت بودند با امام(ع) تماس داشتند و پیام های وی را به مردم می رساندند.
با آغاز دوره غیبت کبرا، مسأله انتخاب نایب خاص پایان یافت و دوره نیابت عامّه آغاز شد؛ یعنی فقهای جامع الشرایط بواسطه ولایت شرعیه که از طرف ائمه(ع) دارند عهده دار رهبری فکری اعتقادی و اجتماعی مردم شدند که مدت آن معلوم نیست و کسی حق تعیین مدت بر آن را ندارد.
منبع : hawzah.net
tazohor.com
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها