موسسه ملی بهداشت تخمین می‌زند که ۸۰٪ از کل زنان در مقطعی از زندگی خود به فیبروم رحمی مبتلا می‌شوند. از آنجا که بسیاری از زنان هیچ علامتی را تجربه نمی‌کنند، ممکن است میزان بروز فیبروم رحمی حتی بیشتر باشد. فیبروم‌ها خوش‌خیم یا غیرسرطانی در نظر گرفته می‌شوند، اما می‌توانند زندگی را دردناک کنند.
ممکن است بشنوید که آنها را با این نام‌ها می‌شناسند:
این اصطلاحات همگی نام‌های مختلفی برای فیبروم رحمی هستند که یک توده بافتی لاستیکی است که از قسمت عضلانی رحم شما بیرون می‌آید.
فیبروم‌ها ممکن است کوچک باشند و به عنوان "جوانه" توصیف شوند یا به اندازه‌ای بزرگ شوند که شکل و اندازه رحم شما را تغییر دهند. آن‌هایی که روی دیواره بیرونی رحم شما، که سروزا نامیده می‌شود، رشد می‌کنند، می‌توانند روی یک ساقه باریک که از رشد بزرگتر پشتیبانی می‌کند، ایجاد شوند. ما به این فیبروم‌ها، فیبروم‌های پایه‌دار می‌گوییم.
ما همچنین فیبروم‌های رحمی را بر اساس محل قرارگیری آنها در رحم طبقه‌بندی می‌کنیم. آن‌هایی که در دیواره رحم رشد می‌کنند، فیبروم‌های داخل دیواره‌ای نامیده می‌شوند. فیبروم‌های زیر مخاطی به داخل حفره رحم بیرون زده و فیبروم‌های زیر سروزی به بیرون از رحم بیرون زده‌اند.
برخی از زنان هیچ علامتی از فیبروم خود ندارند و وقتی در طول یک معاینه روتین زنان متوجه آن می‌شوند، متعجب می‌شوند. بسته به محل رشد، گاهی اوقات می‌توانیم فیبروم را در طول معاینه لگن احساس کنیم.
با این حال، بسیاری از زنان برای تسکین علائمی که ممکن است به فیبروم‌ها ربطی نداشته باشند، به پزشک مراجعه می‌کنند. این علائم می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
فیبروم‌ها می‌توانند باعث خونریزی شدید شوند که ممکن است شما را در معرض خطر ابتلا به کم‌خونی قرار دهد. یک فیبروم بزرگ که رحم شما را از شکل طبیعی خارج می‌کند، می‌تواند حفظ بارداری را نیز دشوار کند. وقتی فیبروم لوله فالوپ را مسدود می‌کند یا به هر نحوی در چرخه تولید مثل شما اختلال ایجاد می‌کند، ممکن است در باردار شدن مشکل داشته باشید.
ممکن است سونوگرافی یا سایر مطالعات تصویربرداری پیشرفته، از جمله موارد زیر را توصیه کنیم:
هنوز مشخص نیست چه چیزی باعث ایجاد فیبروم می‌شود، اما می‌توانیم به چند عامل اشاره کنیم که می‌توانند خطر ابتلا به این توده‌ها را افزایش دهند، که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اگرچه فیبروم‌ها از بافت عضلانی رحم شما ایجاد می‌شوند، اما مشخصات ژنتیکی بسیار متفاوتی نسبت به بافت عضلانی طبیعی رحم دارند و حاوی گیرنده‌های استروژن و پروژسترون بیشتری هستند. این دو هورمون، پوشش رحم شما را تحریک می‌کنند تا در طول چرخه قاعدگی هر ماه برای بارداری آماده شود و به نظر می‌رسد که رشد فیبروم رحم را تقویت می‌کنند.
فیبروم‌های رحمی می‌توانند بسیار آهسته رشد کنند یا به سرعت بزرگ شوند. ممکن است سال‌ها در همان اندازه باقی بمانند. همچنین می‌توانند خود به خود کوچک شوند و آن‌هایی که در دوران بارداری وجود دارند اغلب پس از آن ناپدید می‌شوند. خطر ابتلا به فیبروم‌های جدید معمولاً با یائسگی کاهش می‌یابد و تومورهای موجود ممکن است کوچک شوند.
فیبروم‌ها زمانی دلیل اصلی انجام هیسترکتومی بودند. پیشرفت در فناوری پزشکی و تکنیک‌های درمانی به ما این امکان را می‌دهد که این روزها اقدامات کمتری برای درمان این تومورهای خوش‌خیم انجام دهیم.
ممکن است داروهایی را توصیه کنیم که هورمون‌های شما را به اندازه کافی دستکاری می‌کنند تا خونریزی بیش از حد ناشی از فیبروم‌ها را کنترل کنند. این داروها می‌توانند فیبروم‌های شما را کوچک کنند اما آنها را از بین نمی‌برند. قرص‌های ضدبارداری نیز می‌توانند خونریزی را کنترل کنند اما تأثیر کمی بر اندازه فیبروم‌های شما دارند.
اگر فیبروم‌ها در توانایی شما برای باردار شدن یا حفظ بارداری اختلال ایجاد می‌کنند، می‌توانیم برداشتن فیبروم‌ها از طریق جراحی را در نظر بگیریم، در حالی که رحم و سایر اندام‌های تولید مثلی شما دست نخورده باقی می‌مانند. این نوع جراحی اغلب می‌تواند به صورت لاپاروسکوپی انجام شود، که فقط به چند برش کوچک نیاز دارد و زمان بهبودی سریع‌تری نسبت به جراحی باز سنتی ارائه می‌دهد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها