از آنجایی که یکی از دغدغه ها و مشکلات جامعه امروزی در بازار کار، نحوه اخذ جواز کسب است، بنابراین برای اینکه با مشکلات قانونی مواجه نشویم، باید به فکر راه اندازی قانونی باشیم.
مجوزهای کسب و کار به دو بخش تقسیم می شوند:
مجوزهای خاص: در واقع مجوزهای هستند که برای یک سری مشاغل خاص که نیاز به تجربه دارند استفاده می شود مانند پروانه وکالت، پروانه پزشکی و پروانه صادره برای کارشناسان دادگستری. اینها مجوزهای خاصی هستند که توسط موسسات مختلف از طریق آزمون یا مراحل دیگر صادر می شوند.
مجوزهای عمومی: مجوزی است که هر شخصی در هر نقطه از ایران و با هر مدرک تحصیلی مایل به راه اندازی کسب و کاری است که نیاز به مدرک خاصی ندارد و مفاد آن در قانون نظام صنفی ذکر شده است.
قانون انجمن های صنفی، قانونی است که در مورد پروانه های صنفی است که به سه بخش تقسیم می شود:
بخش اول آیین نامه ها و آیین نامه هایی است که در مورد نحوه اخذ جواز کسب صحبت می کند.
بخش دوم مربوط به مؤسسات مسئول صدور مجوزهای تجاری و مسئول نظارت بر صدور مجوزهای تجاری است.
بخش سوم بحث مجازات ها و تخلفات است. در این تاپیک فقط قسمت اول را بررسی می کنیم.
از نظر نظام صنفی، هر شخص حقیقی یا حقوقی، شرکت، شرکت سهامی خاص و یا خصوصی که قصد راه اندازی کسب و کاری که نیاز به تخصص خاصی ندارد، باید برای دریافت مجوز اقدام کند. مطابق مقررات قانون نظام صنفی. بنابراین آهسته این ماده ای است که قانون اتحادیه های کارگری برای ما تعیین کرده است.
اول باید ببینیم چه شغلی را می خواهیم در کجا راه اندازی کنیم پس به اتحادیه مربوطه مراجعه می کنیم. اتحادیه نهادی است که یک سری شغل های همگون در آن جمع شده اند و اتحادیه در خصوص آن رسته های شغلی قرار است مجوز کسب و کار بدهد. اولین چیزی که در برابر نظام صنفی از موسس می خواهند اسناد مالکیتی یا اجاره نامه (از نظر سازمان حقوق صنفی کسی که مالک منافع آن محل است می تواند نسبت به دریافت پروانه کسب اقدام کند) و اسناد هویتی (شناسنامه، کارت پایان خدمت و ...) است.
از نظر قانون نظام صنفی و از نظر قانون شهرداری صدور پروانه کسب برای مشاغل برای اماکن با کاربری اداری، تجاری و کارگاهی امکان‌پذیر است. در قدم بعدی نسبت به بازرسی از آن محل اقدام می‌شود. بازرس اتحادیه محل صنفی را بازدید می کند اگر حداقل مساحت لازم را داشته باشد و اگر شرایط لازم برای آن شغل را داشته باشد تأییدیه خود را به اتحادیه اعلام می کند. تمام این پروسه ای که برای صدور مجوز در ابتدا لازم است ظرف 15 روز باید اعلام شود. بعد از این موافقت اوّلیه باید مدارک دیگری به اتحادیه ارائه بدیم. چهار دستگاه اعلام شونده در قانون داریم: دارایی، بهداشت، سازمان فنی و حرفه ای و اماکن نیروی انتظامی. برخی از مشاغل هر موافقت هر چهار نهاد را برای شروع به کار خود احتیاج دارند. تمامی شغل ها طبق بحث ماده 108 قانون باید گواهی مالیاتی خود را به اتحادیه ارائه بدهند. ما هیچ شغلی را نداریم که معاف از مالیات باشند لذا باید پرونده مالیاتی تشکیل شود اما در برخی مشاغل مثل مشاغل فرهنگی و در زمینه نشر کتاب که طبق قانون معاف شده‌اند از پرداخت مالیات معاف می شوند.
از یک مقطع زمانی به بعد وجود استارتاپ‌ها یا فروشگاه های مجازی شکل جدی به خود گرفت. برای تهیه مجوزهای لازم این کسب و کارها به صورت کلی تمام مدارکی را که برای صدور پروانه کسب سنتی لازم داریم برای مشاغل مجازی یا فروشگاه‌های مجازی نیز نیازمندیم. امّا آن چیزی که از نظر قانون فرق می کند، اول بحث دامنه سایت شماست که باید یک استانداردی را داشته باشد و امنیت سایت تأیید شود و دوم نماد الکترونیکی (این تأییدیه را به شما می دهد که این فروشگاه مورد تأیید است) می باشد. به لحاظ قانونی نماد الکترونیک باید بعد از صدور پروانه کسب صادر گردد. در خصوص مشاغل مجازی فقط یک اتحادیه کشوری داریم. یعنی شما در هر کجای ایران باشید و بخواهید مجوز کسب کنید باید به اتحادیه فروشگاه مجازی مراجعه کنید.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها