برنامه فضایی سالیوت، نخستین برنامه ساخت و به‌کارگیری ایستگاه‌های فضایی بلندمدت در شوروی بود که با پرتاب سالیوت-۱ آغاز شد.
۱۹ آوریل ۱۹۷۱، اتحاد جماهیر شوروی اولین ایستگاه فضایی جهان به نام سالیوت-۱ را پرتاب کرد.
برنامه فضایی سالیوت، نخستین برنامه ساخت و به‌کارگیری ایستگاه‌های فضایی بلندمدت در شوروی بود. این برنامه فضایی بسیار موفق بود و دستاوردهای زیادی به‌همراه داشت و به عنوان پروژه‌ای برای انجام تحقیقات طولانی مدت در مورد مشکلات زندگی در فضا و آزمایش‌های مختلف نجومی، بیولوژیکی و منابع زمین در نظر گرفته شده بود.
پروژه سالیوت به فناوری ایستگاه فضایی اجازه داد تا از مرحله توسعه مهندسی به مراکز تحقیقاتی طولانی مدت تبدیل شود. درنهایت، تجربه به‌دست آمده از ایستگاه‌های سالیوت زمینه‌ساز ایستگاه‌های فضایی مانند میر و ایستگاه فضایی بین‌المللی شد. هر یک از این ایستگاه‌ها یک هسته اصلی مشتق از سالیوت را در قلب خود داشتند.
پرونده این پروژه با اتمام کار سالیوت-۷ بسته شد.
علی‌رغم مجموعه‌ای از مشکلات، اولین ایستگاه فضایی، سالیوت-۱، پیشرفت مهمی در جهت زندگی و کار طولانی مدت در فضا کرد و راه را برای ایستگاه‌های فضایی آینده هموار کرد.
این ایستگاه که توسط اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۷۱ به فضا پرتاب شد، در طول ۱۷۵ روز اقامت خود در فضا تقریباً سه هزار بار به دور زمین چرخید تا اینکه عمداً در اقیانوس آرام سقوط کرد.
سالیوت-۱ به‌شکل یک استوانه بود و سه محفظه تحت فشار برای فضانوردان و یک منطقه بدون فشار حاوی موتورها و تجهیزات کنترلی را در خود داشت.
طول ایستگاه حدود بیست متر و قطر آن در عریض‌ترین نقطه آن چهار متر بود. دو مجموعه دوتایی از پنل‌های خورشیدی، مانند بال‌هایی در قسمت بیرونی محفظه‌ها در هر دو طرف آن کشیده شده بود. فضانوردان توسط فضاپیمای سایوز به این ایستگاه منتقل می‌شدند.
در زمان راه‌اندازی، هدف سالیوت، آزمایش اجزای سیستم‌های یک ایستگاه فضایی و انجام تحقیقات و آزمایش‌های علمی اعلام شد.
دستاوردهای این برنامه شامل موارد زیر می‌شود:
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها