دیکتاتور فعلی از دوستان نزدیک احمدی نژاد است!

پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا، اعتراضات تازه‌ای در پایتخت این کشور شکل گرفته است.

برترین‌ها: پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا و پیروزی ناباورانه نیکلاس مادورو (برخلاف نتایج نظرسنجی‌ها) مقابل ادموندو گونزالس (اپوزیسیون دولت فعلی) ، اعتراضات تازه‌ای در پایتخت این کشور شکل گرفته است.

روز سه‌شنبه هزاران نفر در مرکز کاراکاس جمع شدند تا ادعای پیروزی نیکلاس مادورو، رئیس جمهور این کشور، را زیر سوال ببرند. بسیاری گفتند که دست از اعتراض نخواهند کشید تا یک دولت جدید سر کار بیاید و برخی هم گفتند که این هدف فقط زمانی ممکن خواهد شد که نیروهای امنیتی به معترضان ملحق شوند. با این حال ارتش و پلیس تا اینجا به مادورو وفادار مانده‌اند و در مواردی با شلیک گاز اشک‌آور و گلوله لاستیکی به سوی معترضان سعی کرده‌اند مانع اعتراضات شوند.

در این مطلب به سراغ کارنامه سیاسی مادورو و بازخوانی یک روایت مشابه از پیروزی نیکلاس مادورو (رفیق صمیمی احمدی‌نژاد) در انتخابات ۲۰۱۳ به قلم مهدی تدینی خواهیم رفت. با ما همراه باشید.

راننده اتوبوسی که رئیس‌جمهور شد

اگر بگوییم «مادورو راننده اتوبوسی بود که رئیس‌جمهور شد»، یا اگر بگوییم «مادورو بادیگاردی بود که رئیس‌جمهور شد»، هم درست است و هم نادرست. درست است چون مادورو با قامت 190 سانتی در جوانی واقعاً بادیگارد بود؛ یا از 1991 واقعاً راننده اتوبوس بود؛ اما نادرست است چون این حس را ایجاد می‌کند که انگار او از سیاست هیچ نمی‌دانست، در حالی که از وقتی کودک بود روی شانه پدرش به میتینگ‌ سیاسی می‌رفت و از نوجوانی فعال سیاسی چپ‌گرا بود. مادورو دیپلم نگرفت و تحصیلات دانشگاهی ندارد، در جوانی بادیگارد یکی از شخصیت‌های سیاسی بود، شغلش هم رانندگی اتوبوس بود، اما با تمام توان کار سیاسی می‌کرد، و اگر بدون دیپلم هم می‌توان به ریاست‌جمهوری رسید ایراد از مادورو نیست، شاید ایراد از دموکراسی باشد. 

نیکولاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهود داشت (که کاتولیک شده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان سرشناس اتحادیه‌های کارگری بود و تب چپ‌گرایی در آن خانه موج می‌زد. نیکولاس هم از رهگذر همین تربیت خیلی زود جذب فعالیت‌های چپ‌گرایانه شد. میل خود به رهبری را در همان نوجوانی نشان داد و رهبر انجمن دانش‌آموزان شد. شیفته کار میدانی و سازماندهی بود، برای همین شاید حتی دبیرستان را تمام نکرد و وقتی 21 سال داشت (1983) بادیگاردِ خوسه ویسنته رانگل شده بود، کسی که بعدها در دولت چاوز در سال 2002 معاون رئیس‌جمهور شد. مادورو در سال 1986 یک سال در کوبا تحصیل کرد، البته شاید بهتر باشد بگوییم «در کوبا دوره دید»، آن هم زیر نظر یکی از انقلابی‌های نزدیک کاسترو. 

وقتی به ونزوئلا بازگشت در پایه‌گذاری اتحادیه حمل‌ونقل عمومیِ کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای همین اتحادیه  درآمد. او از 1991 در متروی کاراکاس (که سیستم حمل و نقل قطاری و اتوبوسی را شامل می‌شد) راننده اتوبوس بود. 

در میانه دهه نود با مهم‌ترین دوست زندگی‌اش آشنا شد: «هوگو چاوز». چاوز در آن زمان نظامی بود و جنبشی را پایه‌گذاری کرده بود با عنوان «جنبش انقلاب بولیواری». مادورو همزمان که در اتحادیه کار می‌کرد به این جنبش پیوسته بود. چاوز به همراه دیگر افسران این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت به شکست انجامید و چاوز به حبس بلندمدت محکوم شد. مادورو به همراه وکیل زنی به نام سیلیا فلورِس برای آزادی چاوز می‌کوشیدند. چاوز بعدها به مهم‌ترین متحد مادورو تبدیل شد و خانم وکیل، سیلیا فلورس، نیز حدود 20 سال بعد همسر مادورو شد.

چاوز در سال 1994 عفو شد و همکاری مادورو با او در همان جنبش انقلاب بولیواری ادامه یافت تا این که چاوز در سال 1997 «جنبش انقلاب پنجم» را پایه گذاری کرد که در امتداد همان جنبش پیشین بود، زیرا طبق قانون ونزوئلا هیچ حزبی اجازه نداشت از اسم سیمون بولیوار قهرمان ملی این کشور در نام خود استفاده کند. سال 1998 را باید سال اوج گیری چاوز و یارانش دانست. مادور به عنوان نماینده مجمع ملی انتخاب شد و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا انتخاب شد. در این 20 سال هنوز کسی نتوانسته است مادورو را از دولت دور .کند او در سالهای 2000 و 2005 دو بار دیگر به عنوان نماینده مجمع ملی انتخاب شد و در دولت نیز به دست راست چاوز تبدیل بود.

مادورو از 2006 وزیر امور خارجه ونزوئلا بود و در این مقام بلندگوی آمریکاستیزی ونزوئلا و دیگر چپ‌گرایان آمریکای جنوبی بود و البته کار به درگیری با اسرائیل و اخراج سفرا هم رسید پس از حمله اسرائیل به نواز غزه در سال 2012 وقتی چاوز دوباره به مقام ریاست جمهوری انتخاب شد مادورو را به عنوان معاون خود منصوب کرد و به این شکل راه مادورو را برای رسیدن به ریاست جمهوری هموار کرد زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو به عنوان رئیس جمهور موقت سوگند خورد و همزمان انتخابات زودتر از موعد نیز اعلام شد.

مخالفان چاوز در انتخابات 2012 گرد «هنریک کاپریلس» جمع شده بودند از قضا کاپریلس هم از طرف پدر و مادر یهودی تبار است. اما در آن انتخابات چاوز 55 و کاپریلس 44 درصد رأی آورد. پس از مرگ ،چاوز کاپریلس در نبرد انتخاباتی با مادورو هم شکست خورد اما با ناچیزترین اختلاف ممکن مادورو 50.7 درصد و کاپریلس 49 درصد رأی آورد هواداران کاپریلس مادورو را متهم به تقلب کردند اما کاری از پیش نبردند و مادورو رئیس‌جمهور رسمی ونزوئلا شد.