پرسپولیس از نتیجه مساوی در دربی راضی است

با وجود تمام نقدهای اخیر اما به نظر می‌رسد پرسپولیس هم از اینکه در دربی نباخته راضی است.

ورزش سه: بعد از پایان دربی ۱۰۳ پرسپولیسی ها حریف خود را به بازی کاملا تدافعی محکوم کردند و این انتقاد به تیم نکونام وارد شد که اجازه فوتبال بازی کردن را از حریفش گرفته است. 
برآیند این نقدها تیغ انتقاد را روی استقلال کشید و پرسپولیس را تیم مایل به برنده شدن نشان داد اما یک واقعیت را نباید از نظر دور داشت و آن اینکه پرسپولیس هم از اینکه دربی را نباخته راضی بود و نمی توان این رضایت را نادیده گرفت یا منکرش شد. 
واقعیت اینکه با در نظر گرفتن آمار و وضعیت ملموس شکل بازی در جریان مسابقه مقابل استقلال مشخص بود که این تیم هم به تبعیت از سبک بازی هم به خاطر سه امتیاز عقب بودن از حریف میل و علاقه بسیار بیشتری برای حمله، گل زدن و بردن داشته باشد اما تساوی حاصل آمده در پایان این مسابقه چندان هم برای این تیم بد نبود.

از یک سو اوسمار لوس ویرا اولین دربی اش را تجربه می کرد و لازم داشت بعد از گرفتن اوکی اولیه و مقبولیت نسبی نزد هواداران و پیشکسوتان پرسپولیس، حداقل در این بازی بزرگ بازنده نباشد و نگاه ها را از خود برنگرداند پس طبیعی بود که از سوی نیمکت دستور صریح مبنی بازی ریسکی با تمام وجود به بازیکنان صادر نشود و تغییرات در جهت بهبود شرایط فاز حمله و برون رفت از وضعیت تاکتیکی نیمه دوم با کمی احتیاط همراه شود. 

در عین حال مدل بازی حریف و اطلاع از توانمندی های حریف نیز شرایطی ایجاد می کرد که بازیکنان باتجربه پرسپولیس خیلی ریسک نکنند و و تساوی با همین بازی نسبتا برتر هم آنها در موقعیت فرار از انتقاد قرار دهد و جهت انتقادها را به سمت تیم حریف روانه کند بطوری که دیدیم بعد از بازی، هواداران پرسپولیس خیلی کم  از تیم خودشان، سبک بازی اش، کیفیت بازیکنان و تصمیمات اوسمار انتقاد کردند و برعکس در جبهه حریف برخی هواداران استقلال با وجود حفظ فاصله در صدر و به خطر نیفتادن موقعیت تیم محبوب شان به مدل بازی در نظر گرفته شده از سوی کادر فنی انتقادهای روشن و تندی داشتند.

این درست که پرسپولیس به لحاظ مالکیت تیم برتر میدان دربی بود و  استقلال با مدل واکنشی نشان به مقابله با تیم تهاجمی‌تر زمین برخاست اما اینگونه نبود که نیم نکونام در این سبک از بازی ضعیف عمل کند و اگر پرسپولیس بازتر می شد احتمال ضدحمله و ضربه خوردن از حریف وجود داشت. 

در واقع این به زبان ساده تر اینگونه نبود که مدل بازی استقلال ناشی از ضعف تیمی اش باشد و با در نظر گرفتن این ضعف دنبال مساوی باشد بلکه این تاکتیک آبی ها بود تا توپ را به پرسپولیس بدهند، عقب بنشینند، اجازه باز شدن به تیم پرسپولیس بدهند و اجازه بدهند مدافعان کناری و هافبک های پرسپولیس با چند ضرب جلو بیایند تا از فضاهای پیش آمده در زمین پرسپولیس استفاده کرده و با ضدحملات یا حملات سریع به حریف خود ضربه وارد کند 
این پلن استقلال البته تا وقتی که بازی مساوی پیش رفت می توانست کذایی داشته باشد و شاید اگر پرسپولیس در همان نیمه نخست به گل می رسید این استقلال بود که برای فرار از شکست به بن بست تاکتیکی برمی خورد و جای اوسمار و نکونام به عنوان دو مچ اندازی که یکی مچش را محکم گرفته و تکان نمی خورد و آن یکی همه جوره زور می زند تا مچ حریفش را خم کرده یا بخواباند، عوض می شد.

با این وجود جریان بازی به سمتی رفت که پرسپولیس از اندک موقعیت هایش استفاده نکرد و گل نزد تا استقلال با اعتماد به نفس بیشتری دفاع کند و در اجرای نقشه خود دقیق تر و متمرکزتر باشد بطوری که هر چه از زمان بازی پیش رفت دفاع استقلال فشرده تر و راه های نفوذ به این دفاع دشوارتر شد و همین شد که کیفیت بازی از نگاه تماشاگر و بیننده تلویزیونی پایین آمد. 
پرسپولیس بازیکنان باتجربه ای دارد و آنها می دانستند چنانچه در نیمه دوم با ریسک بالا بازی کنند و سه امتیاز دست بدهند هم حس ناامیدی را نزد هواداران شان ایجاد خواهند کرد و هم فاصله به شش امتیاز می رسد و قهرمانی تا حد زیادی از دست رفته تلقی خواهد شد اما حالا ده هفته دیگر از فصل باقی مانده و امکان جبران اختلاف امتیاز وجود دارد به همین خاطر در دام استقلال نیفتادند.  

در واقع به صورت کلی اینطور به نظر می رسید که تاکتیک استقلال همراه با یک تله گذاری هوشمندانه علیه رقیبش در نظر گرفته شده بود تا با دادن اعتماد به نفس زیاد به بازیکنان سرخپوش راه ضربه زدن را در عین ارائه یک نمایش پرانتقاد پیدا کند اما بازیکنان باتجربه پرسپولیس در این دام نیفتادند و شاید با در نظر گرفتن این مهم هنوز چیزی از دست نداده و اینکه آنها نیز بازنده بازی بزرگ نیم فصل دوم نبودند راضی باشند.