دیجیتال بی‌بی یا اوتیسم دیجیتال

نوعی اختلال طیف اوتیسم است که با کودکانی مرتبط است که زمان قابل توجهی را صرف بازی های رایانه ای یا استفاده از رسانه های اجتماعی می کنند. این به چالش‌های مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی اشاره دارد که از زمان زیاد صفحه نمایش و تعاملات مجازی ناشی می‌شود.

وسایل دیجیتال، جایگزین روابط فعال کودک با محیط می شود و کودک در بیشتر ساعات بیداری درمجاورت مداوم با دستگاه های دیجیتالی است. کودکانی که از سنین بسیار پایین روزی چندین ساعت در معرض مستقیم وسایلی دیجیتالی بوده اند، فرصت تعامل با مادر یا مراقب را از دست داده و تجربیات غنی محیطی را که برای رشد بهنجاردستگاه عصبی ضروری است، دریافت نمیکنند که یک دسته از این کودکان، خردسالان با اختلال طیف اتیسم هستند.

چالش هایی که این نوع کودکان با آنها مواج هستند!

کودکان مبتلا به اوتیسم مجازی اغلب در پردازش نشانه های اجتماعی غیرکلامی، حفظ تماس چشمی، استفاده از حالات چهره مناسب و درگیر شدن در مکالمات متقابل با مشکل مواجه می شوند. این چالش ها در تعاملات اجتماعی می تواند منجر به مشکلاتی در ایجاد و حفظ روابط شود. علاوه بر این، زمان بیش از حد صفحه نمایش می تواند به مسائل رفتاری مانند پرخاشگری، تحریک پذیری و تکانشگری کمک کند. اختلال خواب نیز معمولاً در کودکانی مشاهده می شود که دائماً با سیستم عامل های مجازی درگیر هستند.

درک تعریف، شیوع و علائم اوتیسم مجازی برای شناسایی و رسیدگی به چالش های مرتبط با زمان بیش از حد صفحه نمایش بسیار مهم است. با شناخت علائم و اثرات اوتیسم مجازی، والدین و مراقبان می توانند اقدامات پیشگیرانه ای را برای ارتقای تعادل سالم بین تعاملات مجازی و تجربیات اجتماعی واقعی انجام دهند.

اگر کودک بیش از حد تلوزیون یا موبایل نگاه کنند چه مشکلی پیش می‌آید؟

زمان بیش از حد صفحه نمایش می تواند تأثیر عمیقی بر رشد کودک داشته باشد، به ویژه در زمینه اوتیسم مجازی. ارزیابی رفتار کلی یک کودک و تعیین اینکه آیا عادات استفاده از صفحه نمایش آنها در چالش هایی که با آن روبرو هستند کمک می کند یا خیر، مهم است. این ارزیابی ممکن است شامل جمع آوری اطلاعات از والدین، مراقبان و معلمان در مورد تغییرات در رفتار، دامنه توجه، خلق و خو و رفاه کلی باشد. از آنجایی که رسانه های دیجیتال به طور فزاینده ای در زندگی کودکان رایج می شوند، ارزیابی جامع اوتیسم مجازی بسیار مهم است. این ارزیابی‌ها بینش‌های ارزشمندی را در مورد عادات کودک، مهارت‌های اجتماعی، توانایی‌های ارتباطی و رفتار کلی کودک ارائه می‌کند. با درک تأثیر زمان بیش از حد صفحه نمایش، متخصصان می توانند مداخلات و درمان های مناسب را برای مقابله با چالش های مرتبط با اوتیسم مجازی ایجاد کنند. مداخله زودهنگام و درمان هدفمند، با تمرکز بر کاهش زمان صفحه نمایش و ترویج تعاملات اجتماعی در زندگی واقعی، نقش اساسی در حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم مجازی دارد.

این اختلال چه علائمی دارد؟

تماشای بیش از حد صفحه نمایش در کودکان خردسال با طیفی از علائم و رفتارهایی که مشابه آنهایی است که در افراد مبتلا به ASD (اتیسم) دیده می شود، مرتبط است. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تأخیر در حرف زدن

کودکانی که بیش از سه ساعت در روز را صرف تماشای صفحه‌نمایش( از جمله موبایل، تبلت یا تلوزیون) می‌کنند، ممکن است دچار تاخیر زبانی شوند. فقدان تعاملاتی که دارای معنا باشد یا حتی فقدان ارتباط با دنیای بیرون، باعث ایجاد این مشکل می‌شود.

• میزان توجه کوتاه و فاصله دار می‌شود

کاهش توانایی تمرکز و حفظ توجه یکی دیگر از علائم است. این می تواند به صورت یک بازه کوتاه مدت توجه و گیر کردن در فعالیت ها (زمان انجام دادن فعالیت ها طولانی میشود چون کودک قادر به تمرکز طولانی مدت نیست) ظاهر شود.

• بیش فعالی

هنگامی که کودکان اوقات خود را با فضای ویدیویی یا مجازی پر می‌کنند، تحرک بیش از حد در صفحه نمایش باعث تشدید یا به وجود آمدن بیش فعالی در آن‌ها می‌شود.

• تحریک پذیری

تاثیر منفی تماشای صفحه نمایش بر سلامت کودک می تواند منجر به تحریک پذیری و مشکلات خلقی شود. کودکان ممکن است به راحتی ناامید و عصبانی و بهونه گیر شوند.

چگونه اتیسم مجازی رو درمان کنیم؟

این یک حقیقت وحشتناک است که چیزی به سادگی تماشای صفحه نمایش می تواند برای سلامت و رشد کودک شما مضر باشد. با این حال، مغز اندام خارق‌العاده‌ای است که با تحریک و تعامل مناسب می‌توان آن را بهبود بخشید.حذف زمان صفحه نمایش و دادن فرصت به آنها برای کشف و یادگیری تجربیات دنیای واقعی می تواند به کودک شما کمک کند تا از اوتیسم مجازی بهبود یابد.

از کجا بفهمیم کودک رو به بهبود است؟

علائم بهبودی اوتیسم مجازی، ناپدید شدن یا کاهش قابل توجه علائمی است که قبلاً در مورد آن صحبت شد، زمانی که زمان صفحه نمایش محدود یا حذف شد. هنگامی که اوتیسم مجازی زود تشخیص داده شود و مداخلات مناسب ارائه شود، نتایج می تواند به طور قابل توجهی مثبت باشد. در اینجا چند نشانه تشویق کننده وجود دارد که نشان می دهد کودک در حال پیشرفت است:

• افزایش زمان بازی: این بازی از نوع بازی هایی است که نیاز به تحرک دارند. هنگامی که شما متوجه می‌شوید، کودک شما از قبل بیشتر به این نوع بازی ها علاقه پیدا کرده است، نشان بهبود کودک است.
• ارتباط چشمی مستقیم: نکته مهم دیگر برقراری تماس چشمی در طول مکالمه است. این رشد بسیار مهم است زیرا نشان می دهد کودک شروع به برقراری ارتباط موثرتر با دیگران می کند.
• بهبود گفتار: همچنین ممکن است مشاهده کنید که کودک بیشتر شروع به صحبت می کند یا گفتارش واضح تر می شود. این یک گام بزرگ به جلو در توانایی آنها برای بیان خود و تعامل کلامی است.
• افزایش بیان عاطفی: به دنبال نشانه‌هایی از بهبود بیان عاطفی باشید، مانند حالات بیشتر چهره یا آهنگ‌های صوتی متنوع. اینها نشان می دهد که کودک با احساسات خود و دیگران سازگارتر می شود.
• استفاده از حرکات دست: توجه کنید که آیا کودک هنگام برقراری ارتباط شروع به استفاده از حرکات دست می کند یا خیر. ژست‌ها بخش مهمی از ارتباطات غیرکلامی هستند و استفاده از آن‌ها نشان می‌دهد که کودک یاد می‌گیرد افکار و نیازهای خود را به طور جامع‌تری منتقل کند.
• بهبود آگاهی اجتماعی: توجه داشته باشید که آیا کودک از نشانه ها و هنجارهای اجتماعی آگاهی بیشتری پیدا می کند. این می تواند شامل درک زمانی باشد که برای پیوستن به یک فعالیت گروهی مناسب است یا منتظر نوبت آنها برای صحبت کردن است و درک عمیق تری از تعاملات اجتماعی نشان می دهد. دیدن این نشانه ها می تواند برای والدین و مراقبین فوق العاده آرامش بخش باشد و در ادامه مسیر بهبودی کودک، امید و دلگرمی ایجاد کند.

یادتان باشد که :

• مغز کودکان هنوز در حال رشد است و آنها از طریق تجربیات دنیای واقعی و تعامل اجتماعی به بهترین شکل یاد می گیرند.
• کاهش زمان صفحه نمایش و ترویج تعاملات مثبت می تواند به طور قابل توجهی رشد کودک شما را بهبود بخشد.