خداحافظ، معمار پرسپولیس نوین

سوت پایان برای یکی از تاثیرگذارترین مربیان تاریخ فوتبال ایران به صدا درآمد.

روزنامه اعتماد: سوت پایان برای یکی از تاثیرگذارترین مربیان تاریخ فوتبال ایران به صدا درآمد. برانکو ایوانکوویچ مرد کرواتی که نامش با موفقیت‌‌های پی‌ در پی و فوتبال هجومی گره خورده بود رسما از دنیای مربیگری خداحافظی کرد. 

برانکو در ذهن فوتبال ایران پیش از هر چیز تداعی‌‌گر دوران طلایی پرسپولیس است. او در اول دهه نود دوباره پا به ایران گذاشت و برخلاف بسیاری از مربیان خارجی که با احتیاط وارد می‌شدند سبک بازی مبتنی بر سرعت و پرس سنگین و حملات برق‌‌آسا را به سرخپوشان تزریق کرد. او پرسپولیس را از تیمی خرابه به یک ماشین جنگی مدرن تبدیل کرد؛ تیمی که با اتکا به بازیکنانی چون مهدی طارمی و کمال کامیابی‌نیا و سیدجلال حسینی، قلب هواداران را تسخیر کرد و پایه‌های پرسپولیس نوین را بنا نهاد. 

برانکو در پرسپولیس همه‌ چیز را خودش ساخت و به هر افتخاری که ممکن بود، رسید جز قهرمانی در آسیا که با سیزده، چهارده بازیکن نصف و نیمه تا فینال این بازی‌ها هم رسید. او چندین بار در مصاحبه‌هایش تاکید کرد تنها حسرتش در دنیای مربیگری همین قهرمانی آسیا بود. 

اما کارنامه موفقیت‌‌آمیز پروفسور تنها به لیگ داخلی محدود نماند. اوج کارنامه بین‌المللی برانکو با هدایت تیم ملی فوتبال ایران رقم خورد. او که با بلاژویچ فقید به ایران آمده بود تا تیم ملی را به جام جهانی 2002 برسانند بعد از ناکامی در تحقق این ماموریت در ایران ماند و هدایت تیم را برعهده گرفت. در دوران او، تیم ملی موفقیت‌های زیادی را کسب کرد. مهم‌ترین دستاورد او، هدایت تیم ملی تا مرحله یک‌ نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۴ بود؛ حضوری که با نمایش‌‌های خیره‌‌کننده و پیروزی‌‌های پرگل از جمله برد تاریخی برابر کره جنوبی همراه بود که خاطره‌اش هنوز زنده است. صعود به جام جهانی ۲۰۰۶ و قهرمانی در بازی‌های آسیایی از دیگر افتخارات پرشمار این مرد دوست‌داشتنی با تیم ملی کشورمان بود. 

پس از آن، او در بازگشت به پرسپولیس بار دیگر تاریخ‌سازی کرد و با قهرمانی‌های متوالی، رکوردشکنی‌‌هایی را به نام خود ثبت کرد که سال‌ها پابرجا خواهند ماند. رکوردهایی از جمله سه قهرمانی پیاپی و بردهای ارزشمند در دربی از جمله دربی ۴تایی‌ها . 

برانکو ایوانکوویچ مربی‌‌ای بود که اصول کار تیمی را به زیبایی با استعدادهای فردی ترکیب می‌کرد. او به بازیکنانش اعتماد به نفس می‌داد و از آنها مردانی بزرگ در زمین می‌ساخت. خداحافظی او، پایان یک دوره است؛ دوره‌‌ای که در آن فوتبال ایران، به‌ ویژه پرسپولیس، رنگ و بوی اروپایی و جسورانه به خود گرفت. ما برای این مربی بزرگ آرزوی سلامتی داریم و مطمئنیم که میراث او، یعنی فوتبال هجومی با پرس‌ سنگین از زمین حریف و بها دادن به بازیکنان کم نام و نشان و مبارزه با بازیکن‌سالاری همچنان در رگ‌‌های فوتبال ایران جاری خواهد بود. سفرت به سلامت، پروفسور! از بازنشستگی کنار خانواده لذت ببر. ممنون برای همه ‌چیز!