شب ادراری در کودکان یکی از دغدغه های والدین در برخورد با کودکان است . موضوعی که منجر به تنوع بازخورد ها و برخورد های والدین می شود . به طور معمول نمونه رفتار های بارز والدین با کودکان به صورت زیر طبقه بندی می شود.
دسته اول: بازم جاتو خیس کردی ؟دیشب نگفتم چایی نخور حال دیدی چه اتفاقی افتاد؟
دسته دوم : شامل بازخوردهای رایج اطرافیان به ویژه خواهر برادر ها است که در دعوا های کودکانه رفتار کودک را بابت شب ادراری تمسخر می کنند و به اون لقب هایی را نسبت می دهند و متاسفانه به عنوان صفتی تکراری در خانواده از آن یاد می شود .
دسته سوم: والدینی هستند که می خواهند با صمیمیت رفتاری را انجام بدهند که به کودک آسیب کمتری وارد بشود و می گویند : دختر قشنگم یا پسر قشنگم من که گفته بودم وقتی جیش داری زود باید منو بیدار کنی؟ بازم یادت رفت؟ اشکال نداره حالا برو کنار تا من جاتو تمیز کنم.
دسته چهارم : والدینی هستند که کودک را سرزنش نمی کنند و از نظر کارشناسان و روانشناسان استفاده می کنند و شروع به انجام تمرین هایی می کنند که روانشناس ارائه می دهد و مرتب به کودک تاکید می کند کاری که خانم یا آقای دکتر گفته را باید انجام بدهیم و متاسفانه وقتی که شب ادراری مجدد اتفاق می افتد از عملکرد کودک و روش درمانی مایوس و ناامید می‌شوند.
در تمام موارد ذکر شده کودکان از والدین و اطرافیان خود چیزی به نام خشم دریافت می‌کنند و در درون آن‌ها این خشم نهادینه می شود و در قالب رفتارهایی همچون پرخاشگری؛ ترس؛ کناره گیری؛ لکنت و ... بروز پیدا می کند. در واقع خشمی معطوف به خود و دیگری که به صورت رفتار ناهنجار می تواند خود را نشان دهد.
واقعیت این است که در موارد ذکر شده شما از فرزند خود خشمگین هستید. حتی اگر در ظاهر اصلاً به کودک چیزی نشان ندهید و کلمه هایی که فکر می کنید بار عاطفی مثبتی دارد را بکار بگیرید. در چنین مواردی کودک بیشتر احساس ناراحتی شما را درک می کند و چیزی به نام شرم در او شکل می گیرد.
حال سوال اصلی این است در چنین مواقعی چه کاری باید انجام دهیم ؟
تنها راه جلوگیری از شرم در کودکان در چنین شرایطی این است که جملات منفی زیر را به کار نبرید:
برای خیلی ها پیش میاد اصلاً مهم نیست
الان زود مرتبش می کنیم
یا به شوخی برگزار کردند که کنار دریا رفتی و غیره
به جای هر یک از این کارها باید کودک را درک کنیم. درک کردن یعنی در آغوش گرفتن کودک با همان لباس خیس و چسباندن به خود به عنوان والد جهت اطمینان دادن به کودک که او را تحت هر شرایطی دوست داریم. سپس با لحنی ملایم به او بگویید: حتماً الان خیلی ناراحت هستی درسته ؟ من متوجه هستم تو اصلاً تو این مسئله مقصر نیستی و متوجه شدم بابت اتفاقی که افتاده خیلی ناراحتی و داری اذیت میشی اما ما با هم حلش میکنیم و خانم (یا آقای) دکتری هست که ما می توانیم توی این زمینه ازشون کمک بخواهیم . فقط بدون مامان خیلی دوست داره ( یا بابا خیلی دوست داره ).
بیاییم به عنوان یک والد یک مساله را به آسیب تبدیل نکنیم و از تبدیل شدن رنج به دردی روانی با رفتار موثر جلوگیری کنیم .
نویسنده مقاله: نجمه دژکام: مشاور حوزه کودک و نوجوان. دکتری روانشناسی
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها