مجسمه‌هایی که لیدیا ریچی خلق می‌کند، دقیق و بازیگوشانه هستند و در عین حال کیفیتی شلوغ و خام دارند. این هنرمند، وسواس والدینش در جمع‌آوری اشیاء را نقطه آغاز فرآیندی می‌داند که حالا تبدیل به یک آفرینش هنری خلاقانه شده است.
فرادید: برای لیدیا ریچی، یک مداد شکسته، فرم‌های قدیمی، قبوض پرداخت‌شده از سال‌ها پیش و تکه پارچه‌های پاره، مواد اولیه‌ای ایده‌آلی برای خلق جهان‌های کوچک و پیچیده‌اش هستند. این هنرمند، وسواس والدینش در جمع‌آوری اشیاء را نقطه آغاز فرآیندی می‌داند که در دستان او تبدیل به یک آفرینش هنری خلاقانه شده است.
به گفته این هنرمند: «مادرم مهاجری از اوکراین بود که می‌توانست هر چیزی را ابتکاری بسازد، آنهم زمانی که ما دقیقاً چیزی که لازم داشتیم را نداشتیم که بیشتر اوقات اینطور بود. پدر ایتالیایی من هیچ‌وقت چیزی را دور نمی‌انداخت، چون ممکن بود یک روز به درد بخورد یا روزی فرصتی پیدا کند تا آن را تعمیر کند.»
امروزه ریچی، قطعات و وسایل جمع‌آوری‌شده طی ۳۰ سال گذشته را کنار هم می‌چیند، وسایلی که بسیاری از هنرمندان دیگر شاید به سطل زباله بیندازند. مقواها، کاغذهای شیرینی، لیوان‌های قدیمی و چیزهای بسیار دیگر، اجزاء سازنده مینیاتورهای عجیب و غریب می‌شوند. او می‌گوید: «تبادلات گذرا و بدون برنامه، روزمره اما به‌شدت انسانی، منبع همیشگی الهام او هستند.»
مجسمه‌هایی که او خلق می‌کند، دقیق و بازیگوشانه هستند و در عین حال کیفیتی شلوغ و خام دارند که خود، مجموعه‌ای از مواد اولیه اصلی است. ریچی به جای اینکه نواقص و آثار فرسودگی را پنهان کند، نشانه‌هایی از آشوب و بی‌نظمی آن‌ها را باقی می‌گذارد که ویژگی اصیل زندگی مدرن را به تصویر می‌کشد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها