پوشش گردشگران زن خارجی در رژیم طالبان

وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان گفت: دشمنان افغانستان کشور را به خوبی معرفی نمی‌کنند. او افزود: اگر این افراد بیایند و ببینند واقعاً چگونه است، قطعاً تصویر خوبی از آن به اشتراک خواهند گذاشت.

فرارو: تعداد گردشگران خارجی که از افغانستان بازدید می‌کنند در سال ۲۰۲۳ نسبت به سال گذشته ۱۲۰ درصد افزایش یافته و به نزدیک به ۵۲۰۰ نفر رسیده است. اسکار ولز، توریست آمریکایی با هدف گشت و گذار در افغانستان به این کشور سفر کرده است که اخیرا توسط بخش گردشگری نوپای طالبان تبلیغ می‌شود. ولز ۶۵ ساله که از مسجد کبود در شمال مزارشریف دیدن کرده شگفت زده شد. او در میان تعداد اندک، اما رو به افزایش مسافرانی است که از زمان پایان جنگ به افغانستان سفر می‌کنند. دهه‌ها درگیری توریسم را در افغانستان بسیار نادر کرده است، و در حالی که اکثر خشونت‌ها اکنون کاهش یافته است، بازدیدکنندگان هنوز با فقر شدید، مکان‌های فرهنگی ویران شده و زیرساخت‌های پذیرایی ناچیز مواجه هستند.

گردشگران تحت کنترل سختگیرانه مقامات طالبان و بدون حمایت کنسولی تعطیلات خود را سپری می‌کنند و اکثر سفارتخانه‌ها پس از سقوط دولت مورد حمایت غرب در سال ۲۰۲۱ تخلیه شدند. گردشگران خارجی باید در بدو ورود به هر استان افغانستان نزد مقامات ثبت نام کنند، از پوشش و حجاب سخت پیروی کنند و در پست‌های ایست و بازرسی تحت بازرسی قرار بگیرند. حملات داعش نیز یک تهدید بالقوه در افغانستان است.

حکومت طالبان هنوز به طور رسمی توسط هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده است، تا حدی به دلیل محدودیت‌های سنگین آن بر زنان، اما از گردشگری خارجی استقبال کرده است. خیرالله خیرخواه، وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان گفت: دشمنان افغانستان کشور را به خوبی معرفی نمی‌کنند. او افزود: اما اگر این افراد بیایند و ببینند واقعاً چگونه است، قطعاً تصویر خوبی از آن به اشتراک خواهند گذاشت. اسکار ولز، سفر خود را راهی برای ارتباط با مردم افغانستان توصیف می‌کند. او گفت: کمک به این افراد و حفظ روابط خوب است.

استفانی مایر، یک شهروند آمریکایی ۵۳ ساله که یک ماه را در سفر از کابل به قندهار از طریق بامیان و هرات در غرب گذراند، این یک تجربه تلخ و شیرین بود. او گفت: من توانسته ام با افرادی ملاقات کنم که هرگز فکر نمی‌کردم آن‌ها را ببینم و از زندگی خود به من گفتند. توریست آمریکایی افزود باورکردنی نیست که مردم باید اینگونه زندگی کنند. شغل وجود ندارد، فقر وجود دارد و زنان نمی‌توانند به مدرسه بروند، آینده‌ای برای آن‌ها وجود ندارد.