کبریت بی‌خطر، که متداول‌ترین نوع کبریت در زندگی روزمره ماست، از پتاسیم کلرات، آنتیموان تری‌سولفید و آمونیوم فسفات تشکیل شده است. برای زیبایی کبریت، به این ترکیبات رنگ اضافه می‌شود و همه با چسب به سر کبریت می‌چسبند.
دیجیاتو: کبریت بی‌خطر، که متداول‌ترین نوع کبریت در زندگی روزمره ماست، از پتاسیم کلرات، آنتیموان تری‌سولفید و آمونیوم فسفات تشکیل شده است. برای زیبایی کبریت، به این ترکیبات رنگ اضافه می‌شود و همه با چسب به سر کبریت می‌چسبند.
برای روشن‌کردن کبریت بی‌خطر معمولاً باید سر آن را به دیواره کناری جعبه بکشید. این دیواره از فسفر قرمز و یک عامل ساینده تشکیل شده که اغلب پودر شیشه است.
برخورد سر کبریت و عامل ساینده باعث ایجاد اصطکاک می‌شود. گرمای این اصطکاک فسفر قرمز را به فسفر سفید تبدیل می‌کند. فسفر سفید ماده‌ای بسیار فرّار است که با اکسیژن هوا واکنش نشان می‌دهد و آتش می‌گیرد.
گرمای این واکنش پتاسیم کلرات کبریت را فعال می‌کند. پتاسیم کلرات یک اکسیدکننده و اصلی‌ترین ماده شیمیایی سر کبریت است. اکسیژنی که پتاسیم کلرات تولید می‌کند با آنتیموان تری‌سولفید واکنش می‌دهد. آنتیموان تری‌سولفید سوخت اصلی کبریت بی‌خطر است که شعله درخشان و ماندگار آن را ایجاد می‌کند.
با اکسیدشدن آنتیموان سولفید، اکسید گوگرد ایجاد می‌شود. بویی که از روشن‌کردن کبریت احساس می‌کنید حاصل تولید این ماده شیمیایی است.
تمام این ترکیبات با موم پارافین پوشیده شده‌اند که کمک می‌کند تا شعله به سمت پایین حرکت کند و کبریت را بسوزاند. دود کبریت در حقیقت ذرات بسیار ریزی هستند که در این زنجیره واکنش‌ها به‌طور کامل آتش نگرفته‌اند.
تمام این واکنش‌ها تنها ظرف چند دهم ثانیه کبریت شما را روشن می‌کنند. درنهایت، آمونیوم فسفات موجود در کبریت باعث می‌شود تا پس از این که کبریت را خاموش کردید، دوباره آتش نگیرد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها