کلیسای سدلک، کلیسای سانتا ماریا، کلیسای کاپلا داس اوساس و کلیسای دومونت، با اینکه در نقاط مختلفی از قاره اروپا پراکنده هستند اما در یک مورد عجیب با هم مشترک هستند.
همشهری آنلاین: در و دیوار این کلیساهای عجیب پر است از استخوان مرده‌هایی که سال‌ها پیش از دنیا رفته‌اند و از استخوان آنها برای تزئین درودیوار این کلیساها استفاده شده است. جمجمه‌های کوچک و بزرگ، استخوان‌های دست و پا و بقیه استخوان‌های ریز و درشت بدن، اولین چیزهایی هستند که در این کلیساها به چشم می‌خورند؛ استخوان‌هایی که حالا به یک لوستر بزرگ، یک تابلوی تزئینی و یک ستون بلند تبدیل شده‌اند.
کلیسای سدلک مشهورترین نمونه کلیساهای جمجمه‌ای است؛ یک نیایشگاه کوچک مسیحی که در گورستان کلیسای قدیسان در دهکده سدلک، در حومه شهر کوتناهورا در جمهوری چک قرار دارد. افرادی که به نمای بیرونی این کلیسا نگاه کنند هیچ چیز عجیب و غیرمعمولی‌ای به چشمشان نمی‌خورد اما وقتی از در کلیسا عبور می‌کنند و پا به فضای داخل آن می‌گذارند حتما شگفت‌زده می‌شوند؛ چراکه تزئینات داخل این کلیسا از ۴۰هزار استخوان کوچک و ۷۰هزار استخوان کامل انسان تشکیل شده است.
گورستان سدلک از آرامگاه‌های محبوب اروپای مرکزی در دوران گذشته بود. در اواسط قرن ۱۴ طاعون در سدلک شایع شد و کمی بعد در اوایل قرن پانزدهم، جنگی هم در آن به وقوع پیوست. به این ترتیب، طاعون و جنگ باعث مرگ هزاران نفر در این منطقه شدند. طبق اسناد به دست آمده فقط در سال ۱۳۱۸ طاعون باعث مرگ ۳۰هزار نفر در این منطقه شد.
بنابراین مسؤولان کلیسا برای دفن این اجساد مجبور شدند فضای گورستان قدیمی‌شان را گسترش بدهند. تقریبا در سال ۱۴۰۰ میلادی راهبان یک کلیسای گوتیکسی (یکی از سبک‌ها و دوره‌های تاریخی معماری) در این قبرستان کلیسای کوچکی ساختند و تصمیم گرفتند از استخوان مرده‌ها در این مکان استفاده کنند. بنابراین استخوان انسان‌هایی که در سال‌های گذشته در این قبرستان دفن شده بودند از خاک بیرون آورده شد تا در نیایشگاه سدلک قرار بگیرد.
در بین سال‌های ۱۷۰۳ تا ۱۷۱۰ جان سانتینی ایچل یکی از معمارهای معروف آن دوران، تصمیم به بازسازی این کلیسای کوچک گرفت. بعد از آن در سال۱۸۷۰ نجار مشهوری به نام فردریک رینت از طرف خانواده سلطنتی برای مرتب کردن و تزئین این استخوان‌ها که بسیار به هم ریخته شده بودند استخدام شد. در حقیقت آرایش کنونی این استخوان‌ها حاصل کار این نجار ماهر است. فردریک این استخوان‌ها را به شیوه بسیار زیبایی در کنار هم چید و از در کنار هم قرار دادن آنها اشیایی مثل شمعدان، ناقوس، محراب و... ساخت. او برای ساختن هرکدام از این وسایل حداقل از استخوان‌های یک جسد استفاده کرده بود.
اما یکی از شاهکارهای عجیب فردریک چلچراغ بزرگی است که با حلقه‌هایی از استخوان جمجمه، کتف، ران و ستون فقرات ساخته و از سقف کلیسا آویزان شده است. دور تا دور کلیسا اسکلت‌هایی ایستاده‌اند که با گل‌های پنج‌پر تزئین شده‌اند و در دست آنها یک جام کوچک قرار دارد.
جام بزرگی هم در کنار محراب قرار گرفته که از استخوان ساخته شده است. زنجیره‌ای از استخوان‌های ریز هم که از کناره‌های دیوار و از میان گنبدها آویزان است. این نجار ماهر با استفاده از استخوان‌ها نقش‌های زیبایی روی دیوارها ایجاد کرد و نقاشی‌های زیبایی از روز قیامت کشید؛ نام و امضای او بعد از گذشت سال‌ها هنوز هم زیر تمام این آثار به چشم می‌خورد.
کلیسای کاپلا داس اوساس در شهر ایورای پرتغال هم یکی از مشهورترین کلیساهای تزئین شده با استخوان است که قدمت آن به قرن شانزدهم برمی‌گردد. این کلیسا توسط فرانسیسکو مانک ساخته شده است. روی دیوارهای این کلیسا هم جملاتی مثل «من اینجا را ترک گفته‌ام اما نمرده‌ام، به روشنایی رفته‌ام، روزی که از دنیا رفتم شیرین‌تر از روزی بود که به دنیا آمدم و...» دیده می‌شود. اسکلت‌های به‌کاررفته در تزئین این دیوارها متعلق به مرده‌های مختلفی است؛ یعنی از استخوان‌های جسد یک نفر در یک جا استفاده نشده.
اما برای نگهداری استخوان‌های بچه‌ها و نوجوانان قسمت جداگانه‌ای در نظر گرفته شده و حتی استخوان‌های افرادی که به‌طور خانوادگی از دنیا رفته‌اند در کنار هم چیده شده‌اند. مساحت این کلیسا ۱۸۰ متر مربع است و روی هر دیوار سه پنجره و دور آن هم هشت ستون قرار دارد که در یک نگاه اجمالی می‌توان فهمید که تمام این ستون‌ها از استخوان انسان‌ها ساخته شده است.
در تزئینات کلیسا از استخوان‌های ۵۰۰۰ نفر استفاده شده؛ اجسادی که در دیوارها گذاشته شده، اجساد کسانی است که یا گناهکار بوده یا از طاعون و وبا مرده‌اند. فرانسیسکو می‌خواست با ساختن این مکان عاقبت انسان‌ها را به نمایش بگذارد تا گناهکاران از آن عبرت بگیرند.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها