آخرین بازمانده های ماموت پشمی از دیابت و ناباروری رنج می بردند

ماموت پشمی به عنوان یکی از بزرگ‌ترین حیواناتی است که روی کره زمین قدم گذاشته است، چند هزار سال پیش منقرض شد. با این حال دانشمندان عقیده دارند که تعدادی از آن‌ها توانستند مدت بیشتری روی این کره خاکی دوام بیاورند و دنیای پسا عصر یخبندان را نیز ببینند. با این تفاوت که تغییرات ژنتیکی در آن‌ها مشکلاتی را برایشان به وجود آورد که برای مثال بوییدن گل‌ها را برای این حیوانات عظیم‌الجثه به یک آرزو تبدیل کرد.

دیابت، اختلالات رشدی، ناباروری مردانه و حتی ناتوانی در بوییدن گل، تنها چند مورد از مشکلاتی است که آخرین گونه‌های ماموت پشمی کره زمین با آن دست و پنجه نرم می‌کردند. محققین دانشگاه بوفالو به صورت دراماتیکی، تولید مثل ناموفق این گونه را که در جزیره‌ای میان اقیانوس‌های شمالی و قطب شمال گیر افتاده بودند را بازگو می‌کنند. ماموت‌های پشمی در چشم‌انداز دوره پلیستوسن به مدت صدها هزار سال زندگی کردند و با تمام تطابقی که به هوای سرد داشتند، به پایان زندگی خود رسیدند؛ پایانی که در دو مرحله رخ داد.

زمانی بین ۱۰ و ۱۵ هزار سال پیش و در دوره گذار از پلیستوسن به هولوسن، تمامی جمعیت ماموت‌های پشمی ناپدید شدند. پایان عصر یخبندان و نبودن مکانی مناسب برای سکونت، به همراه عواملی همچون شکار توسط انسان‌ها، همگی باعث شدند تا این موجودات غول‌پیکر منقرض شوند، اما جمعیتی هرچند کوچک از آن‌ها، توانست برای مدت بیشتری دوام بیاورد.

ماموت‌های پشمی جزیره سنت پال تا ۵۶۰۰ سال پیش زنده بودند، در حالی که ماموت پشمی ساکن در جزیره رنگل (Wrangel) نهایتا ۴ هزار سال پیش از بین رفتند. افزایش ارتفاع دریاهای اطراف این جزیره، همان قدر که برای ماموت‌های توفیقی به حساب می‌آمد، به همان اندازه نیرز آن‌ها را به کام مرگ می‌فرستاد. جمعیت کوچکی از این ماموت‌های پشمی، با تنوع ژنتیکی مواجه شدند که منجر به انواع مختلف ناباروری می‌شد.

طی تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۷ روی اشکالات ژنتیکی انواع ماموت پشمی جزیره رنگل صورت گرفت، مشخص شد که این ماموت‌ها، انواعی از ژن‌های از کار افتاده و بعضا خراب مانند توالی‌های منقطع ژنتیکی، رتروژن‌ها و فراوانی کدون‌های خاتمه‌گر زودرس ناسالم دارند که عموما به عنوان پایان اشاعه نسل تلقی می‌شدند. با این حال تحقیقات جدید توالی تابعی جهش‌های ژنتیکی به خصوصی را در ماموت‌های پشمی نشان می‌دهند که در نوع خود بسیار نادر هستند.

نام این جهش‌های ژنتیکی «الل» (Allele) است که یکی از محققین این پروژه به نام وینسنت لینچ (Vincent Lynch) این گونه توصیفشان می‌کند:

کاری که ما کردیم با تحقیقات قبلی کمی تفاوت دارد. نا سعی کردیم تشخیص دهیم که آیا جهش ژنتیکی در ژنوم ماموت‌های پشمی جزیره رنگل مطابق با تغییر نرمال ژن‌ها است یا نه که این کار را به کمک احیا کردن ژن‌ها انجام دادیم. پس از آن توانستیم کارکرد آن‌ها را در آزمایشگاه تست کنیم و همان طور که انتظار داشتیم، جهش‌های ژنتیکی، نحوه کارکرد ژن‌های ماموت پشمی ساکن در جزیره رنگل را به نحوه بدی باز طراحی کردند.

با بررسی این مشکلات ژنتیکی مشخص شد که ماموت‌هایی که به شدت به زندگی علاقه داشتند، نتوانستند چندان روی زمین دوام بیاورند، زیرا با همنوعانی تولید مثل کردند که خود با این مشکلات دست و پنجه نرم می‌کردند. نداشتن تنوع نیز مزید بر علت شد تا در نهایت ان ماموت‌های پشمی در تنهایی و انزوای روی جزیره‌ای سردسیر منقرض شوند.