محققان چینی ادعا می کنند: ساخت ایمپلنتی که می تواند با آزاد کردن هیدروژن در بدن با پیری مبارزه کند

دانشمندان چینی می‌گویند ایمپلنتی ساخته‌اند که می‌تواند به‌تدریج در بدن هیدروژن آزاد کند و اثرات پیری را معکوس نماید.

پژوهشگران مدعی دستیابی به دستاوردی بزرگ درزمینه درمان با هیدروژن شده‌اند. آن‌ها می‌گویند ایمپلنتی جدید بر پایه نانوتکنولوژی توسعه داده‌اند که می‌تواند به بدن هیدروژن برساند و با پیری و مشکلات آن، ازجمله بیماری‌های استخوان و آلزایمر مقابله کند.

به گزارش SCMP، گروهی از پژوهشگران به رهبری پژوهشگران دانشگاه جیائو تونگ شانگهای درمانی بر پایه هیدروژن برای مقابله با پیری ساخته‌اند که عملاً می‌تواند تغییرات مرتبط با افزایش سن را معکوس کند و جلوی بیماری‌های وابسته به پیری را بگیرد.

پژوهشگران مدت‌هاست می‌دانند که هیدروژن می‌تواند در کاهش سرعت و معکوس‌سازی ساعت پیری سلول‌ها ایفای نقش کند. آن‌ها حالا در مقاله‌ای که در مجله Nature Communications منتشر شده است، می‌گویند که توانسته‌اند به‌شکل ایمن تراکم بالایی از مولکول‌های هیدروژن را برای مدتی طولانی به بدن برسانند تا اثر درمانی داشته باشد.

این دانشمندان ظاهراً با استفاده از نانوتکنولوژی، ایمپلنتی ساخته‌اند که می‌تواند هیدروژن را 40 هزار برابر مؤثرتر از سایر روش‌ها، ازجمله نوشیدن آب غنی از هیدروژن یا استنشاق گاز هیدروژن به بدن برساند. طبق این مقاله، این ایمپلنت جدید می‌تواند تا یک هفته به‌صورت آهسته و پایدار هیدروژن آزاد کند. محققان در آزمایش‌های خود متوجه شده‌اند که درمان درازمدت با این روش توانسته است نقایص استخوانی در موش‌های پیر را ترمیم کند.

درمان و معکوس‌سازی پیری با هیدروژن‌رسانی به بدن

هیدروژن به‌عنوان یک عامل ضدالتهابی عمل می‌کند و می‌تواند رادیکال‌های مضر مرتبط با پیری را حذف کند. «هه چیانجون»، محقق دانشگاه جیائو تونگ شانگهای که از نویسندگان این مقاله بوده است، می‌گوید هدف تحقیق آن‌ها رفع مشکلات استخوانی در سالمندان بوده، اما در آینده ممکن است برای دیگر مشکلات مرتبط با پیری مثل آلزایمر هم به‌کار گرفته شود.

هه چیانجون می‌گوید هیدروژن می‌تواند شرایط محیطی پیری در بدن را در سطح بسیار پایین در مراحل اولیه التهاب بازنویسی کند و تأثیری دنباله‌دار روی ترمیم‌های آتی استخوانی داشته باشد. ایمپلنتی که این دانشمندان توسعه داده‌اند، از نظر زیستی ایمن است و علاوه بر گاز هیدروژن، از موادی مثل متاسیلیکات و یون‌های کلسیم استفاده می‌کند.

این ایمپلنت درواقع با پاشش نانوذرات دی‌سیلیسید کلسیم بر یک شیشه متخلخل و زیست‌فعال ساخته شده و بعد اطراف آن یک پلیمر زیست‌تخریب‌پذیر قرار گرفته است تا از تخریب ایمپلنت و رهاسازی بسیار سریع هیدروژن جلوگیری کند. این روش می‌تواند در طول 7 تا 9 روز به‌آرامی هیدروژن آزاد کند که بسیار بهتر از روش‌های دیگر است.

این محققان حالا درنظر دارند که همین روش را برای رهاسازی هیدروژن در یک بازه زمانی طولانی‌تر پیاده‌سازی کنند.