ناسا و دارپا تا اوایل سال 2026 موشک های هسته ای را به مدار زمین خواهند فرستاد

پروژه دارکو فناوری پیشرانه انقلابی را آزمایش خواهد کرد.

ناسا و ارتش ایالات متحده قصد دارند در اواخر سال ۲۰۲۵ یا اوایل سال ۲۰۲۶ یک فضاپیمای هسته‌ای را به مدار زمین بفرستند. هدف این پروژه که به‌نام دارکو شناخته می‌شود، آزمایش پیشرانه حرارتی هسته‌ای در فضا است و فناوری بالقوه انقلابی محسوب می‌شود که می‌تواند به بشریت در دستیابی به مریخ و دیگر جهان‌های دور کمک کند.

اعضای تیم پروژه دیروز (۲۶ ژوئیه) اعلام کردند که فضاپیمای دارکو توسط لاکهید مارتین توسعه و ساخته‌ خواهد شد.

دارکو پروژه جدیدی نیست. آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته و دفاعی ایالات متحده (دارپا) این برنامه را در سال ۲۰۲۱ آغاز کرد و ناسا در اوایل سال ۲۰۲۳ وارد این پروژه شد.

علاقه ناسا به فناوری پیشرانه حرارتی هسته‌ای به گذشته بازمی گردد. آنها همچنین می‌خواهند تا اواخر دهه ۲۰۳۰ یا اوایل دهه ۲۰۴۰ فضانوردان را به مریخ برساند. این آژانس پیشرانه حرارتی هسته‌ای را به عنوان یک پیشرفت کلیدی می‌داند که می‌تواند با کاهش زمان سفر به سیاره سرخ و بازگشت به آن، این هدف را دست‌یافتنی‌تر کند.

موشک‌های حرارتی هسته‌ای راکتورهای شکافت کوچکی را حمل می‌کنند که با شکافتن اتم‌ها، مقادیر باورنکردنی گرما آزاد می‌کنند. سپس این گرما به یک گاز پیشران اعمال می‌شود که انبساط پیدا می‌کند و از طریق یک نازل به فضا هدایت می شود تا نیروی رانش ایجاد کند.

جزئیات به‌دست آمده از دارکو

اعضای تیم در جلسه توجیهی گفتند که فضاپیما به مداری نسبتاً بلند، احتمالاً در فاصله‌ای بین ۷۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر خواهد رفت.

تیم ماموریت برای اطمینان از ایمنی در مسیر صعود نیز تلاش خواهد کرد. موتور هسته‌ای وسیله نقلیه دارکو تنها زمانی فعال می شود که به مدار برسد. در حین پرتاب، موتور مجهز به سیم سمی خواهد بود‌‌‌. قطعه‌ای فلزی که مانند میله‌های کنترل در راکتورهای انرژی هسته‌ای روی زمین عمل می‌کند.

انتظار می‌رود دارکو برای چند ماه در مدار فعالیت کند. عملیات مستلزم استفاده از موتور پیشرانه هسته‌ای است و برای مدت طولانی در محیط فضا کار خواهد کرد.

مدیر برنامه دارکو در دارپا، در جریان جلسه توجیهی گفت:

عامل محدودکننده ما این است که چه مدت می‌توانیم هیدروژن را سرد نگه داریم. درحالی‌که مشخصات فضاپیما هنوز در حال بررسی است، اساساً شامل سیستم موتور پیشرانه هسته‌ای و یک مخزن بزرگ برای نگه‌داری هیدروژن خواهد بود. این مخزن به اندازه کافی کوچک خواهد بود که بتواند در پرتابگری استاندارد قرار بگیرد. کار ما دارای ارزش کل ۴۹۹ میلیون دلار است، مشروط بر اینکه به تمام نقاط عطف رسیده باشد.

او افزود که نیمی از پول از دارپا و نیمی از ناسا خواهد بود.