اخباری غیررسمی از تصمیم سافت‌بانک برای فروش یا عرضه‌ی عمومی هلدینگ آرم به‌گوش می‌رسد؛ اما برای این تصمیم سود و زیان‌هایی می‌توان متصور بود؟
آرم (ARM) طراحی هسته‌ی پردازنده‌ی مرکزی است که هلدینگ آرم طراحی کرده و از سال ۲۰۱۶ کاملا به شرکت ژاپنی سافت‌بانک تعلق داشته است. پردازندههای گوشی هوشمند یا تبلت شما احتمالا از معماری ARM بهره می‌برد.
نام سافت‌بانک را شاید شنیده باشید. این شرکت صاحب تمام یا بخشی از بسیاری از شرکت‌های حوزه‌ی فناوری و انرژی است. در سال ۲۰۱۲، این شرکت اپراتور اسپرینت (Sprint) را خرید و درحال‌حاضر پس از ادغام اسپرینت و تی‌موبایل (T-Mobile)، صاحب ۲۴ درصد سهام تی‌موبایل آمریکا است. همچنین در سال ۲۰۱۷، این شرکت بوستون داینامیکس را از گوگل خرید و با سرمایه‌گذاری در شرکت املاک WeWork متحمل خطر بزرگی شده است. سافت‌بانک صاحب بسیاری از شرکت‌ها است؛ اما به‌نظر می‌رسد که این شرکت قصد دارد آرم را بفروشد.
لازم است بدانید که این موضوع همچنان شایعه و سافت‌بانک این موضوع را رسما اعلام نکرده است؛ اما وال‌استریت ژورنال می‌گوید این شرکت به‌دنبال فروش هلدینگ آرم به شرکت دیگر یا عرضه‌ی عمومی سهام آن است. هرکدام از این تصمیم‌ها می‌تواند به تغییراتی در فناوری درون گوشی‌های هوشمند منجر شود.
آرم (ARM) مخفف Advanced RISC Machine شرکتی است که پردازندههای مرکزی طراحی می‌کند و معماری پردازندههای آن با همین نام شناخته می‌شوند. هدف این قسمت نه تشریح کامل معماری آرم، بلکه ارائه‌ی کلیتی از آن است. هر پردازنده از درگاه‌هایی منطقی ساخته شده است و برنامه‌ریزی خاص خود را برای درک و تفسیر دستورالعمل‌های گوناگون دارد. نرم‌افزار نوشته می‌شود تا پردازنده با این دستورالعمل‌ها داده‌ها را پردازش و فرامین را به سایر قطعات الکترونیک مانند کنترلرهای حافظه و پردازندههای گرافیکی و دستگاه‌های ارتباطی مانند چیپ‌های مودم یا بی‌سیم توزیع کند. برای آگاهی بیشتر از این معماری، می‌توانید این مقاله را مطالعه کنید.
ARM معماری متفاوتی از معماری X86 دارد که در پردازندههای شرکت‌هایی مانند اینتل و AMD استفاده می‌شود. شرکت‌هایی مانند کوالکام و مدیاتک این معماری را برای ساخت پردازنده‌هایی با کارایی چشمگیر و مصرف انرژی اندک به‌منظور استفاده در گوشی‌های هوشمند لایسنس کرده‌اند. ARM قلب تپنده بسیاری از دستگاه‌های قابل‌حمل امروزی است.
بسیاری از مردم سافت‌بانک را شرکت فناوری می‌دانند؛ اما این موضوع کاملا درست نیست. سافت‌بانک، تنها گروه هلدینگی است که شرکت‌های فناوری را برای سود خود می‌خرد و می‌فروشد. البته این موضوع بدان‌معنا نیست که سافت‌بانک شرکت ناموفقی است یا هیچ خلاقیتی ندارد. سرمایه‌گذاری‌های درخورملاحظه مالی و شروع ایده‌های جدید به‌دنبال مالکیت و تزریق حجم زیادی از پول حاصل می‌شوند. سافت‌بانک سرمایه‌گذاری عمده در شرکت‌های فناوری است و بدون وجود آن، بسیاری از این شرکت‌ها امروز حتی وجود نداشتند.
اگر سافت‌بانک قصد داشته باشد سهام آرم را عرضه‌ی اولیه‌ی عمومی کند یا کل آن را بفروشد، رگولاتورها به هر شرکتی اجازه‌ی خرید و کنترل این شرکت را نخواهند داد. این بدین‌معنا است که کوالکام، سامسونگ، گوگل و اپل نمی‌توانند هلدینگ آرم را تصاحب یا کنترل کنند. این موضوع برای شرکت‌هایی مانند مدیاتک و برادکام و انویدیا هم صادق است.
تزریق سرمایه به آرم می‌تواند موجب گسترش بیشتر و پیشرفت فناوری این شرکت شود
دراین‌میان، شرکت‌های دیگری هستند که می‌توانند با تصاحب آرم به صحنه‌ی بازار فناوری وارد شوند. شرکت‌هایی مانند بوئینگ یا جنرال‌الکتریک نه‌تنها امکان ارائه‌ی بودجه موردنیاز برای ادامه یفعالیت آرم را دارند؛ بلکه می‌توانند با گسترش این شرکت، آرم را وارد عرصه‌ی GPUها و مودم‌های 5G کنند.
برای حفظ پیشرفت در دنیای فناوری رقابت حیاتی است. اینتل دربرابر AMD، اپل دربرابر مایکروسافت و... تنها دلیل تولید و بهبود محصولاتی هستند که روزمره از آن‌ها بهره می‌بریم. پرواضح است که برنده‌ی نهایی مسیر پر‌پیچ‌و‌خم و پیچیده‌ی رقابت شرکت‌های فناوری کاربران هستند.
همان‌طورکه اشاره کردیم، رقابت به بهبود محصولات و ایده‌ها کمک می‌کند. احتمالا هر شرکتی که هلدینگ آرم را بخرد یا با خرید بیشترین درصد سهام جای خود را در هیئت‌مدیره‌ی این شرکت محکم کند، از وضعیت فعلی شرکت راضی باشد و توجهش از بهبود فناوری موجود به اسکناس‌های فعلی شرکت معطوف شود. این تقریبا همان اتفاقی است که از سال ۲۰۱۶ و پس از مالکیت سافت‌بانک برای این شرکت افتاده است.
این موضوع هم مطلوب است و هم نامطلوب؛ اما بیشتر نامطلوب است. هیچ‌گاه نباید مالکیت گوگل یا کوالکام بر طراحی معماری پردازندههای گوشی‌های هوشمند را شاهد باشیم. شاید فکر کنید که مالکیت این شرکت‌ها اتفاق خوشایندی است؛ اما فقط جای این دو شرکت را با اپل و مدیاتک عوض کنید تا متوجه نکته شوید.
هر شرکتی که با هدف رشد بازار فعلی خود و کسب برتری راهبردی به تصاحب هلدینگ بیندیشد، نمی‌تواند و نباید این کار را انجام دهد
هر شرکتی که با هدف رشد بازار فعلی خود به تصاحب هلدینگ بیندیشد، نمی‌تواند و نباید این کار را انجام دهد و رگولاتوری نیز این موضوع را تأیید نخواهد کرد. شرکت‌هایی مانند بوئینگ و جنرال‌الکتریک می‌توانند آرم را بخرند و با تزریق پول به آن، به حوزه جدیدی از کسب‌و‌کار وارد شوند؛ اما احتمالی وجود دارد که این اتفاق هرگز نیفتند. حقیقت تلخ این است که شرکت‌ها یا گروه‌های سرمایه‌گذاری برای کسب درآمد به تصاحب آرم علاقه‌مند هستند. این به‌معنای بودجه‌ی کمتر تا فراتررفتن دخل از خرج و آغاز سوددهی است.
در دنیایی رؤیایی، ما اپل و گوگل و مایکروسافت را تصور می‌کنیم که با همکاری یکدیگر و خرید آرم به آن میلیاردها دلار برای خلق ایده‌های جدید تزریق می‌کنند؛ اما در دنیای واقعی، هرکدام از این شرکت‌ها برای کسب برتری مالی و استراتژیک به تصاحب آرم فکر خواهند کرد.
شاید بهترین انتخاب سافت‌بانک برای نگه‌داری مالکیت آرم، سرمایه‌گذاری بیشتر و امید به سوددهی بیشتر آتی خواهد بود. سافت‌بانک قبلا همین سیاست را در اسپرینت با سرمایه‌گذاری میلیاردها دلار و ایجاد شبکه LTE ملی اجرا کرده بود. درنهایت، تمام این حرف‌ها هنوز شایعه بوده و باید منتظر تصمیمات آینده‌ی سافت‌بانک باشیم.
دیدگاه شما درباره‌ی فروش آرم چیست؟ چه مزایا و معایبی برای این فروش پیش‌بینی می‌کنید؟ دیدگاه‌های خود را با ما و سایر کاربران دیجیتال به‌اشتراک بگذارید.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها