قبل از استفاده از هر ضدعفونی کننده ای دستورالعمل ها را به دقت مطالعه کنید
زخم ها و بریدگی ها از جمله آسیب های شایعی هستند که در زندگی روزمره برای افراد رخ می دهد. ضد عفونی کردن زخم ها اولین قدم ضروری برای جلوگیری از عفونت و تسریع روند بهبودی است. انتخاب بهترین ضد عفونی کننده برای نوع زخم و شرایط فردی بسیار مهم است. در این مقاله از به بررسی بهترین ضد عفونی کننده برای زخم های باز می پردازیم.
همه ما در زندگی روزمره با زخم ها، بریدگی ها و سوختگی ها روبرو می شویم. گاه این آسیب ها جزئی و سطحی هستند و به راحتی در خانه قابل درمان هستند. اما در مواقعی زخم ها عمیق تر و جدی تر می شوند و نیاز به مراقبت های ویژه و استفاده از ضد عفونی کننده مناسب دارند.
انتخاب ضد عفونی کننده مناسب برای نوع زخم و شرایط فردی بسیار مهم است. در این مقاله قصد داریم به شما در این انتخاب مهم کمک کنیم. با ما همراه باشید تا بهترین ضد عفونی کننده برای زخم های باز را به شما معرفی کنیم و نکات ضروری برای استفاده صحیح از آن را به شما آموزش دهیم.
ضدعفونی‌کننده‌ها محلول‌های شیمیایی هستند که به صورت موضعی روی پوست یا زخم‌ها استفاده می‌شوند تا رشد باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌های مضر را کاهش دهند.
انواع رایج ضدعفونی‌کننده‌های بدون نسخه عبارتند از:
• الکل‌ها مانند ایزوپروپیل الکل
• بیگوانیدها مانند کلرهگزیدین
• ید
• پراکسیدها
• فنل‌های هالوژنه
معمولاً می‌توان از صابون و آب برای مراقبت از زخم‌های خفیف استفاده کرد، در حالی که زخم‌های شدیدتر ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند. در ادامه به نکاتی درباره استفاده و ایمنی ضدعفونی‌کننده‌ها می‌پردازیم.
انتخاب ضد عفونی کننده مناسب برای نوع زخم و شرایط فردی بسیار مهم است
اداره غذا و داروی آمریکا (FDA) برخی از ضدعفونی‌کننده‌ها را برای استفاده روی زخم‌های باز بی‌خطر می‌داند، در حالی که برخی از ترکیبات موجود در گزینه‌های بدون نسخه را بالقوه خطرناک می‌داند.
FDA لیستی از 24 ماده ضدعفونی‌کننده بالقوه مضر را منتشر کرده است. با این حال، تنها یکی از آنها هنوز به عنوان یک ماده فعال ضدعفونی‌کننده در مراقبت‌های بهداشتی به بازار عرضه می‌شود. در حال حاضر، FDA تریکلوسان را برای استفاده بالقوه خطرناک می‌داند.
اگرچه دانشمندان به صراحت ثابت نکرده‌اند که این مواد مضر هستند، اما شواهد محدودی برای حمایت از استفاده از آنها وجود دارد و اثرات طولانی‌مدت آنها ناشناخته است.
مطالعات نشان می‌دهد که حتی با استفاده مکرر، ضدعفونی‌کننده‌هایی که به عنوان بی‌خطر در نظر گرفته می‌شوند، مانند ایزوپروپیل الکل، می‌توانند باعث سمیت سلولی در زخم شوند، به این معنی که می‌توانند سلول‌های سالم را فرسوده کرده و در واقع روند بهبودی را کند کنند. به دلیل قدرت آنها، متخصصان تنها در صورت لزوم یا وجود خطر واقعی عفونت، استفاده از ضدعفونی‌کننده‌ها را توصیه می‌کنند.
به خاطر داشته باشید که بریدگی‌ها و خراش‌های خفیف برای بهبودی به هیچ گونه ضدعفونی‌کننده‌ای نیاز ندارند، صابون آنتی‌باکتریال برای ضدعفونی کردن ناحیه کافی خواهد بود. اگر بریدگی شما بزرگتر یا جدی‌تر است، مراجعه به پزشک بسیار امن‌تر است، در ادامه در مورد آن بیشتر توضیح می‌دهیم.
نباید از ضدعفونی‌کننده‌ها برای زخم‌های عمیق‌تر یا جدی‌تر مانند:
- سوختگی‌ها یا زخم‌های عمیق، بیش از یک چهارم اینچ عمق
- زخم‌های بزرگ یا سوختگی‌ها (یعنی زخم‌هایی که ممکن است نیاز به بخیه داشته باشند)
- زخم‌هایی با خونریزی شدید یا خونریزی که پس از حدود 5 دقیقه فشار بند نمی‌آید.
- هر شرایطی که یک جسم خارجی در پوست جاسازی شده باشد، به خصوص زنگ‌زدگی
هر زخمی با علائم عفونت جدی (مانند قرمزی، درد یا چرک)
- نیش یا خراش حیوانات
- زخم‌های چشم
اگر زخم شما با درمان و مراقبت منظم با ضدعفونی‌کننده بهبود نیافت، توصیه می‌شود در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.
برخی از ضدعفونی‌کننده‌ها برای استفاده روی زخم‌های باز بی‌خطر هستند
همه انواع ضدعفونی کننده ها برای ضدعفونی کردن پوست استفاده می شوند. با این حال، چند مورد وجود دارد که توسط FDA تأیید شده و به طور خاص برای درمان زخم های باز فرموله شده اند، از جمله:
• بیگوانیدها: اینها شامل کلرهگزیدین (کورسودیل، کوونیا، درمول و غیره) می شود. شما می توانید آنها را بدون نسخه خریداری کنید و از آنها برای جلوگیری از عفونت زخم های باز استفاده کنید. آنها بیش از 30 سال است که در محیط های بالینی استفاده می شوند و اغلب در شستشوی دست های پزشکی، تمیز کردن زخم یا آماده سازی پوست جراحی استفاده می شوند. آنها همچنین به طور خاص برای درمان عفونت های دهان، گلو درد و عفونت های پوستی ایده آل هستند. آنها به شکل قرص های مکیدنی، دهانشویه، ژل دندان و کرم و لوسیون پوست موجود هستند.
• پراکسیدها: اینها ضدعفونی کننده های ملایمی مانند پراکسید هیدروژن هستند و می توان از آنها برای جلوگیری از عفونت در خراش ها، سوختگی ها و بریدگی های جزئی استفاده کرد. آنها همچنین ممکن است گاهی اوقات به عنوان دهانشویه برای درمان مشکلاتی مانند تبخال استفاده شوند. با این حال، آنها برای زخم های عمیق کافی نیستند.
• ید ترکیب شده با پوویدون (مانند بتادین): این ترکیب به عنوان یکی از موثرترین ضدعفونی کننده ها برای کاهش خطر عفونت بیش از یک قرن شهرت دارد. دارای اثر ضد میکروبی قوی و سمیت کم است و برای ضدعفونی کردن اکثر زخم های خفیف تا متوسط عمل می کند.
ضدعفونی‌کننده‌هایی مانند الکل را می‌توان در مواقع ضروری استفاده کرد، اما ممکن است خیلی خشن باشند و در طولانی‌مدت باعث تأخیر در بهبودی شوند.
برای درمان و بهبود سریع‌تر یک زخم باز، مراحل زیر را انجام دهید:
1. دست‌های خود را با صابون آنتی‌باکتریال بشویید یا از دستکش‌های تمیز و یک‌بار مصرف استفاده کنید.
2. زخم را با آب تمیز یا محلول آب و نمک شستشو دهید تا خاک و آلودگی‌ها را از بین ببرید.
3. زخم را با آب و صابون آنتی‌باکتریال ملایم تمیز کنید. در صورت لزوم، از موچین برای برداشتن هرگونه آلودگی باقی مانده استفاده کنید.
4. در صورت لزوم زخم را ضدعفونی کنید. برای زخم‌های خفیف‌تر، صابون و آب ممکن است برای ضدعفونی کردن محل کافی باشد. اگر از ضدعفونی‌کننده استفاده می‌کنید، از یک پد پنبه‌ای تمیز یا گاز زخم برای تمیز کردن ملایم ناحیه اطراف زخم استفاده کنید. نیازی نیست محلول را مستقیماً روی زخم بمالید مگر اینکه پزشک دستور داده باشد.
5. برای آب‌بندی و محافظت از زخم، پماد بمالید. می‌توان از کرم آنتی‌بیوتیک مانند نئوسپورین برای اثر ضد باکتریایی اضافی استفاده کرد، اما وازلین یا سایر محصولات پایه پترولاتوم نیز به محافظت از محل کمک می‌کنند.
6. زخم را با بانداژ ببندید تا میکروب‌ها وارد نشوند، یا از بانداژ چسبنده یا پانسمان و نوار استفاده کنید. به یاد داشته باشید که زخم‌های عمیق‌تر ممکن است به بخیه نیاز داشته باشند. اگر زخم آلوده است یا به نظر می‌رسد (یعنی متورم است)، از استفاده از بانداژ خودداری کنید تا بتواند نفس بکشد.
طبق توصیه مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، این فرآیند را حداقل یک بار در روز تکرار کنید. هر بار به دنبال علائم عفونت مانند قرمزی، تورم یا تحریک باشید. برای تقویت بهبودی و جلوگیری از ایجاد زخم، از کندن هر گونه پوسته خودداری کنید.
شستشو و ضدعفونی کردن زخم اولین قدم مهم در روند بهبودی است
1. چه نوع ضد عفونی کننده ای برای چه نوع زخمی مناسب است؟
- زخم های خفیف و سطحی: برای این نوع زخم ها، شستشو با آب و صابون آنتی باکتریال و استفاده از پماد ضد عفونی کننده مانند نئوسپورین کافی است.
- زخم های عمیق تر یا آلوده: برای این نوع زخم ها، باید از ضد عفونی کننده های قوی تر مانند ید یا پراکسید هیدروژن استفاده کنید. همچنین ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک برای بخیه زدن یا درمان های دیگر باشد.
- سوختگی ها: برای سوختگی ها، باید از ضد عفونی کننده های خنک کننده مانند ژل آلوئه ورا استفاده کنید. همچنین باید از پماد ضد سوختگی و بانداژ استریل استفاده کنید.
2. چه زمانی باید از ضد عفونی کننده استفاده کرد؟
- بعد از شستشو و تمیز کردن زخم
- بعد از تعویض پانسمان
- اگر زخم علائم عفونت مانند قرمزی، تورم، چرک یا درد را نشان دهد.
3. عوارض جانبی احتمالی ضد عفونی کننده ها چیست؟
- سوزش و تحریک پوست
- خشکی پوست
- واکنش های آلرژیک
گزینه‌های موثر و ایمن ضدعفونی‌کننده بدون نسخه برای درمان زخم‌ها در خانه شامل ید، پراکسید و بیگوانیدها است. زخم‌های خفیف معمولاً به استفاده از ضدعفونی‌کننده نیاز ندارند و می‌توانید آنها را با صابون و آب به طور ایمن ضدعفونی کنید. زخم‌های شدیدتر مانند زخم‌هایی که بیش از یک چهارم اینچ عمق دارند، به حمایت یک متخصص پزشکی نیاز دارند.
اگر زخم شما آلوده به نظر می‌رسد یا بهبود نمی‌یابد، به پزشک، کلینیک یا سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی مراجعه کنید.
گردآوری:بخش سلامت
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها