قانون ترک کار یا قانون استخدام و تسریح کار در ایران، مجموعهای از مقررات حقوقی است که حقوق و تعهدات کارگران و کارفرمایان در زمینه استخدام، شرایط کاری، و ترک کار را تنظیم میکند. این قانون به عنوان قانون کار ایران نیز شناخته میشود و توسط وزارت کار و امور اجتماعی ایران نظارت میشود.
در ادامه، به برخی نکات مهم در خصوص قانون ترک کار اشاره میشود:
ترک کار توسط کارگر:
ترک کار توسط کارفرما:
اخطار به ترک کار:
عواقب حقوقی ترک کار:
جبران خسارت:
حقوق و مزایای ترک کار:
حق انتقال موقت:
برای اطلاعات دقیقتر و بهروزتر، توصیه میشود به متخصصان حقوق یا مشاوران سایت مستر وکیل مراجعه کنید.
ترک کار یک موضوع پیچیده است و به عوامل مختلفی باز میگردد. در زیر به برخی از دلایل ترک کار اشاره شده است:
عدم رضایت از شرایط کاری:
عدم ارتقاء شغلی:
عدم تطابق با فرهنگ سازمانی:
ضعف روابط کاری:
فشارهای خانوادگی:
عدم انطباق با توانمندیها و علایق شخصی:
تغییرات در محیط کسب و کار:
بیکاری یا کاهش حقوق و مزایا:
عدم ارتباط با اهداف شغفآور:
عدم اعتبار و احترام:
ترک کار نتیجه تأثیر ترکیبی از عوامل شخصی، سازمانی و اجتماعی است که بستگی به شرایط هر فرد و محیط کاری او دارد.
طبیعی است که زمانی که کارگر به صورت اصولی و قانونی تصمیم به ترک کار خود بگیرد، کارفرما نمی تواند مخالفت نموده و یا از وی شکایت نماید. مثلا در صورتی که کارگر از کار خود استعفا دهد و یا کارفرما به تعهداتی که در قرارداد ذکر شده است عمل ننماید و به دلیل آن کارگر تصمیم به ترک کار بگیرد، عمل او قانونی است.
اما اگر کارگر بر خلاف این موضوع عمل کرده و ترک کار او مطابق به قوانین نباشد عواقب ترک کار شامل حال او می شود. کارفرما موظف است هر ساله سنوات پایان کار کارگران را بپردازد. این سنوات برابر با حقوق یک ماه کارگر می باشد که برای یک سال کار است، در صورتی که مدت زمان کار کردن فرد کمتر از یک سال باشد سنوات وی متناسب با همان زمان پرداخت می شود.
در صورتی که کارگر ترک کار نماید، دیگر سنواتی به او تعلق نمی گیرد. همان گونه که وی به تعهدات خود عمل نکرده است، کار فرما هم تعهدی در قبال کارگر ندارد و حتی می تواند از وی شکایت نماید. از طرف دیگر ترک کار کارگر، ممکن است سبب وارد شدن خساراتی به کارفرما شود. در صورت اثبات این موضوع، کارگر موظف به پرداخت کلیه خسارت های وارد شده به کارفرما می باشد.
پاسخ ها