ارز دیجیتال یا رمزپایه؟ کدام یک درست است؟

به زبان ساده می توان گفت ارز دیجیتال یعنی پولی که در فضای اینترنتی مورد استفاده قرار می گیرد و ظاهر فیزیکی و قابل لمسی ندارند. یعنی وجود خارجی ندارد. ارز دیجیتال در دنیای واقعی حالت فیزیکی ندارد اما بسیاری از ویژگی های پول فیزیکی را دارد. مهمترین نکته ای که درباره ارز دیجیتال وجود دارد این است که به مکان خاصی محدود نمی شود و از هرنقطه از جهان می توان تراکنشی بر اساس ارز دیجیتال انجام داد. ارزهای دیجیتال به صورت الکترونیکی بوده که مبنای آنها صفر و یک است ذخیره و منتقل می شوند. این ارزها که هدف شان کاهش تقلب و کلاهبرداری است با امنیت بالایی رمزنگاری می شوند، به طوری که هیچ نهاد، سازمان و دولتی نمی تواند آن را تحت نظارت و کنترل خود دربیاورد.

ارزهای دیجیتال که معادل فارسی آن رمز ارز است در یک بستر وسیع و گسترده مورد تبادل قرار می گیرند که به آن بلاک چین می گویند.در حال حاضر بیش از دو هزار ارز دیجیتال در سراسر جهان وجود دارد که در 313 صرافی بین المللی مورد معامله قرار می گیرند. ارز دیجیتال با عنوان های دیگری از جمله ارز دیجیتال کنترل نشده، کریپتوکارنسی، ارز رمزنگاری شده، ارز رمز، رمز ارز یا CryptoCurrency نیز شناخته می شود. ارز دیجیتال یک ارز قابل اطمینان است چون بر مبنای رمزنگاری به وجود آمده است. الگوریتم و پروتکل هایی که توسط این ارزها به وجود می آید توسط هیچ شخص ثالثی قابل تغییر نخواهد بود.

همانطور که گفته شد این ارزها در بستر بلاک چین و یک دفتر غیرمتمرکز مبادله می شوند. یعنی هیچ واحد قدرتمند یا یک نیروی متمرکز وجود ندارد که فعالیت شبکه ای آن را کنترل یا مختل کند. امنیت بالا در این ارزها موجب شده که طرفداران بی شماری در سرتاسر جهان داشته باشد. ارز دیجیتال در حالی که حتی نام سازنده آن نیز مشخص نیست، روند معاملات پیچیده ای ندارد و مهم تر از همه اینکه دارای نقدشوندگی بسیار بالایی است. در معاملات ارز دیجیتال که ارزها با طراحی های بسیار قوی رمزنگاری شده اند؛ واسطه ها بین خریدار و فروشنده حذف می شوند و شاهد یک معامله یک سویه خواهیم بود. برای ایجاد یک حساب با ارز دیجیتال دیگر لازم نیست مشخصات خود را ثبت کنیم و یا اینکه یک حداقل موجودی در حساب داشته باشیم. چون ارز دیجیتال هیچ مسئولی ندارد و این کامپیوتر و سخت افزارها هستند که در نقاط مختلف جهان تراکنش ها را تایید می کنند. به همین دلیل است که می گویند معاملات ارز دیجیال غیرمتمرکز است و نیاز به واسطه ای مانند بانک و ندارد. کاربران ارز دیجیتال می توانند بدون آنکه هویت خود و طرف معامله آنها شناسایی شود و بدون نیز به هیچ موسسه مالی مانند بانک اقدام به مبادلات مالی کنند.

به طور خاص تمام آن سیستم ها از رویکرد شخص ثالت مورداعتماد استفاده می کردند؛ یعنی شرکت های پشت آنها تراکنش ها را اعتبارسنجی و تسهیل می کردند. به دلیل شکست چنین شرکت هایی، ساختن یک سیستم پولی دیجیتال تا مدت ها به عنوان کاری بی نتیجه دیده می شد. سپس، در اوایل سال ۲۰۰۹، برنامه نویسی ناشناس یا گروهی از برنامه نویس ها با اسم مستعار ساتوشی ناکاموتو بیت کوین را معرفی کردند. ساتوشی آن را به عنوان «سیستم پولی الکترونیکی همتا به همتا» توصیف کرد. بیت کوین کاملا غیرمتمرکز است، یعنی هیچ سروری در آن دخیل نیست و هیچ مرجع کنترل مرکزی برایش وجود ندارد. این مفهوم بسیار شبیه به شبکه های همتا به همتا برای اشتراک گذاری فایل است.

یکی از مهم ترین مشکلاتی که شبکه ی پرداخت باید حل کند، دو بار خرج کردن است که یک تکنیک کلاهبرداری به شمار می رود و در آن میزان مشخصی پول دو بار خرج می شود. راهکار سنتی وجود شخص ثالت مورداعتماد، یک سرور مرکزی بود که سوابق ترازها و تراکنش ها را نگه می داشت. بااین حال، این روش همیشه مرجعی را اساسا مستحق کنترل وجوه شما می دانست و تمام اطلاعات شخصی شما را در اختیارش قرار می داد. در شبکه ای غیرمتمرکز مثل بیت کوین، تک تک اعضا باید این کار را انجام بدهند. این کار ازطریق بلاک چین انجام می شود؛ یک دفتر کل عمومی از تمام تراکنش هایی که تا به حال داخل شبکه ای صورت گرفته است و در دسترس همه قرار دارد. بنابراین، هر کسی در شبکه می تواند تمام ترازهای یک حساب را ببیند.

هر تراکنش فایلی است که شامل کلیدهای عمومی فرستنده و گیرنده (آدرس های کیف پول) و میزان سکه های انتقالی است. همچنین فرستنده باید تراکنش را با کلید خصوصی خودش امضا کند. همه ی این کارها فقط با رمزنویسی پایه هستند. درنهایت، تراکنش در شبکه پخش می شود، اما ابتدا باید تأیید شود. درون یک شبکه ی ارز رمز، تنها ماینرها می توانند با حل کردن یک پازل رمزی تراکنش ها را تأیید کنند. آنها تراکنش ها را می گیرند، علامت قانونی بودن را رویشان می گذارند و در شبکه پخش می کنند. بعدا، هر نودِ شبکه آن را به پایگاه داده اش اضافه می کند. وقتی تراکنش تأیید می شود، دیگر امکان تقلب در آن وجود ندارد و بازگشت پذیر نیست و ماینری که پازل را حل کرده، پاداشی همراه با هزینه ی تراکنش دریافت می کند. اساسا، هر شبکه ی ارز رمز براساس اجماع مطلق تمام اعضا بر سر مشروع بودن ترازها و تراکنش هاست. اگر نودهای شبکه بر سر فقط یک تراز توافق نداشته باشند، سیستم اساسا از هم می پاشد. با این حال، قوانین زیادی قبل از ساختن شبکه و نیز داخل شبکه، برنامه نویسی شده است تا این اتفاق نیفتد. برای ارز رمزها چنین نامی انتخاب شده، چون فرایند حفظ اجماع با رمزنویسی قوی ای تضمین شده است. این نکته همراه با عواملی که قبل تر ذکر شد، شخص های ثالت و اعتماد کورکورانه را به مفاهیمی کاملا غیرضروری و بی کاربرد تبدیل می کند.

منبع: ارز دیجیتال یا رمز پایه | آکادمی ارزدتودی